Po Blackwater Creek przyszedł czas na autorską kampanię pt. „Dziedzictwo”. Całość, podobnie jak prolog czerpie z klasycznych opowiadań i świata przedstawionego w książkach H. P. Lovecrafta. Znajdziecie tam też sporo elementów z przygody zawartej w podręczniku głównym do Zewu Cthulhu pt. „Szkarłatne litery”.

Poniższy rozdział składający się z czterech części rozegraliśmy na przełomie sierpnia i października 2019 r.

Narratorem i autorem opowiadania jest poznany przez Was już wcześniej Ebenezer Woolsworth, odgrywany przez Ernesta Smutalskiego.

 

---

 

Utknąłem w Arkham.

W mieście, o którym tyle razy opowiadała mi moja matka. Starodawnym, tajemniczym Arkham, które w jej opowieściach jawiło się jako spowite mgłą, rezonujące echami przeszłości miasto. Pamiętam, że ze szczególnym upodobaniem opowiadała mi o procesach czarownic, które pod koniec XVII wieku nawiedziły jego mieszkańców. Aż za dobrze znam historie Keziah Mason oraz Goody Fowler, kobiet, które przybyły do Arkham z owianego złą sławą Salem. Mason i Fowler, według mojej matki, stały na czele całego sabatu czarownic, który za swą siedzibę obrał właśnie Arkham.

Kobiety te oskarżono o czczenie diabła, kanibalizm, składanie ofiar z dzieci oraz wiele, wiele innych makabrycznych praktyk. Aby oddać stan chorobliwego podniecenia mojej matki, dodam, że wśród pozostałych zarzutów znajdowały się także: sprowadzanie chorób i niepłodności, profanacja mszy i hostii, niszczenie plonów, a także latanie na miotle!

Pierwsza z oskarżonych kobiet, Goody Fowler, po wybuchu masowej histerii uciekła w okoliczne lasy, gdzie według kronik miała swoją kryjówkę. Tam zaś, przez nikogo nie niepokojona, oddawała się czarcim bezeceństwom. Satanistyczne praktyki trwały do 1704 roku, kiedy to rozwścieczony tłum zlinczował ją, a następnie powiesił na cmentarzu przy Zachodnim Kościele, który od tamtej pory nazywany jest Wzgórzem Wisielców.

O wiele ciekawsza jest historia drugiej z kobiet – Keziah Mason. Kobiecie nie udało się uciec i wpadła w ręce żołnierzy, którzy następnie przyprowadzili ją przed sąd. Po trwającym kilka tygodni procesie kobieta przyznała się w końcu do zarzuconych jej czynów. W trakcie procesu wyznała, że podczas sabatów oddawał cześć Czarnemu Panu, który obdarował ją nowym imieniem NAHAB oraz szczurzym chowańcem – Brązowym Jenkinem. Z niekrytą dumą przyznała także, że swoje imię wpisała krwią do Księgi Azathotha. Śmiejąc się, zapewniła przesłuchujących ją mężczyzn, że takich jak ona jest jeszcze wiele i że jej odejście niczego nie zatrzyma. W całej tej makabrycznej historii największą uwagę przykuwa jednak coś innego. Keziah Mason udało się uciec! Stara, ledwo żywa kobieta w niewyjaśnionych okolicznościach zbiegła bowiem z zamkniętego poddasza, na którym została zamurowana żywcem.

Od tamtej pory nieszczęsna Keziah Manson stała się żywą, mroczną legendą Arkham, którą babki i matki straszyły niesforne dzieci.

Oczywiście nie dawałem wiary tym i wielu innym pogłoskom, którymi moja schorowana matka zaprzątała sobie głowę. Ale teraz, gdy spacerowałem ulicami Arkham, moje myśli mimowolnie zaczęły wracać do owych szalonych, przerażających historii. Podziwiając smukłe, piętrzące się ku niebu wieżyczki wiktoriańskich willi czułem dziwny niepokój a włócząc się po zmroku sennymi ulicami miałem wrażenie, że ktoś nieustannie obserwuje mnie z jednej z wielu zapuszczonych mansard.

 

*

 

Po powrocie z Blackwater Creek do Arkham okazało się, że Biuro Urzędu Skarbowego jest zamknięte. Dzięki uprzejmości Piąchy spisałem raport na komisariacie i jeszcze tego samego dnia wysłałem go do panny Wirginii Blackheart, czekając, aż przekaże mi instrukcje dotyczące dalszego postępowania.

Odpowiedź, gdy przyszła, była jak uderzenie w policzek. Na mocy podjętej przez pannę Blackheart decyzji miałem bowiem zostać w Arkham. Bynajmniej nie jako naczelnik lokalnego oddziału, ale dalej jako młodszy inspektor! Nie muszę mówić, że taka informacja była dla mnie druzgocąca. Na mocy tej decyzji Tom Spritz automatycznie zostawał moim przełożonym. Ten niechlujny, zaniedbany przygłup miał od tej pory wydawać mi polecenia!

Złość mieszała się z uczuciem upokorzenia, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyłem. Czułem, że potraktowano mnie wyjątkowo niesprawiedliwie. Tym bardziej że efekty śledztwa, które przeprowadziłem w Blackwater Creek, z pewnością spełniły wszelkie pokładane we mnie nadzieje. Tak czy inaczej, wolą panny Blackheart było, abym od tej pory pracował na wygnaniu w Arkham.

Kilka dni zajęło mi znalezienie odpowiedniego mieszkania i wdrożenie się w chaotyczny tryb pracy, jaki tutaj obowiązywał. Niechlujność i niekompetencja wysypywały się z każdej niedomkniętej szuflady, z każdej niedbale zawiązanej teczki. Ten zaś, który na to wszystko pozwalał, całe dnie spędzał w swoim małym, dusznym gabineciku, od czasu do czasu przyjmując podejrzanych interesantów.

Mieszkanie, które wynająłem, składało się z dwóch pokojów, łazienki, kuchni i zajmowało całe piętro jednopiętrowego domu. Nad wynajmowaną przeze mnie częścią znajdowała się jeszcze wysoka mansarda, którą zamykał czterospadowy, pokryty rybią łuską dach.

Dom, w całości zbudowany z czerwonej cegły, był pięknym przykładem stylu wiktoriańskiego. Aby wejść do środka, należało wspiąć się po kilku kamiennych schodach. Masywne, wykonane z czarnego drewna drzwi zdobił od góry misternie wykonany feston. Wejście było dodatkowo ozdobione parą pilastrów, które zamykały się nad festonem gładkim belkowaniem.

Jednak tym, co zdecydowało, że postanowiłem zamieszkać właśnie w tym domu były dwa, zwieńczone kopułką, półkoliste wykusze. W każdym z nich umieszczono po trzy wysokie, łukowato zakończone okna, z których roztaczał się piękny widok na płynącą w dole rzekę Miskatonic.

Kolejną zaletą wynajmowanego przeze mnie mieszkania była jego lokalizacja. Dom znajdował się bowiem w tej części miasta, w której ulokowano niemal wszystkie budynki administracji publicznej, w tym pocztę oraz gmach Urzędu Skarbowego.

Urząd Skarbowy zajmował niski, dwupiętrowy budynek znajdujący się w pobliżu niewielkiego parku. Wejście do gmachu poprzedzał otwarty ganek, na którego przedzie ustawiono trzy, masywne kolumny zakończone jońskimi kapitelami. Nad nimi, na wykonanym z białego kamienia tympanonie błyszczały złote litery, które układały się w napis – Urząd Skarbowy w Arkham. Pod nim dumnie powiewała flaga miasta.

Elewację rozjaśniały trzy rzędy dużych, świetlistych okien znajdujących się na każdej kondygnacji budynku. Umiejscowiono je w ten sposób, że wschodzące rano słońce wlewało się do środka szerokimi strumieniami ciepłego, porannego światła. Same pokoje były nieco klaustrofobiczne, panował w nich także nieprzyjemny zaduch. We wpadających przez okna promieniach słońca wyraźnie widać było unoszące się w powietrzu drobinki zalegającego wszędzie kurzu.

Całość budynku zamykała okazała biała kopuła.

 

*

 

Od wyjazdu z Blackwater Creek minęły dokładnie dwa tygodnie. W tym czasie zdołałem już dobrze przyjrzeć się panującym w urzędzie patologiom. Pracownicy nie wykazywali za grosz entuzjazmu, a wyznaczone im zadania wykonywali ospale, jakby za karę. Wielu z nich przychodziło do pracy ubranych niechlujnie, nie zdając sobie sprawy z powagi urzędu. Wyjątek na tym tle stanowiła sympatyczna, rudowłosa sekretarka, panna Mary. Na tyle, o ile mogła, starała się okiełznać panujący w biurze chaos, a gdy trzeba było potrafiła też krzyknąć. W międzyczasie poznaliśmy się na tyle, że postanowiłem zaprosić ja do klubu brydżowego, gdzie poczynała sobie nad wyraz dobrze.

Po dwóch tygodniach pracy przy sprawach, które mógłby przeprowadzić średnio rozwinięty szympans, inspektor Tom Spritz wezwał mnie do swojego gabinetu. Niechętnie wstałem zza biurka i puszczając pannie Mary łobuzerskie spojrzenie wszedłem do gabinetu przełożonego.

W środku, jak zwykle, panował wielki bałagan. Na biurku walały się przeróżne dokumenty, ołówki i kupony z wyścigów. Poza nimi na blacie stało kilka brudnych kubków oraz talerze z resztkami jedzenia. Z przepełnionej popielniczki niedopałki papierosów zsypywały się na biurko i dalej na podłogę.

W powietrzu unosiły się kłęby siwego, papierosowego dymu. Inspektor Spritz, zdaje się nigdy nie otwierał okien, dzięki czemu czuł się w pracy tak, jak w melinach, w których, jak udało mi się ustalić, spędzał każdą wolną chwilę.

– Woolwot, dobrze, że jesteś.

– Woolsworth, nazywam się Woolsworth – wycedziłem podirytowany.

Inspektor podniósł wzrok znad sterty pogniecionych dokumentów, w których usilnie starał się coś znaleźć.

– Tak, tak, wiem. Siadaj, mam dla ciebie zadanie.

Spojrzałem na stojące przede mną zaplamione krzesło.

– Dziękuję, ale postoję. Cały dzień siedzę przy biurku.

Spritz podniósł głowę, wlepiając we mnie wzrok.

– Ty nie siedź, tylko pracuj. Ja nie wiem, czego was tam uczą w Bostonie, ale my tutaj nie siedzimy bezproduktywnie. Rozumiesz?

Już miałem odpowiedzieć, na całe szczęście jednak Spritz był pierwszy.

– Właściwie, to mam dla ciebie dwie sprawy. Jedną trudną a druga jeszcze trudniejszą – zaśmiał się złośliwie. Tak się składa, że wszyscy moi najlepsi agenci są już zajęci, więc muszę dać to tobie. Pierwsza sprawa. Niejaki profesor Charles Leiter, pracownik Uniwersytetu Miskatonic. Wiemy, że po śmierci swojego dziadka w 1921 roku, po niemal pięcioletnim postępowaniu, w 1926 roku odziedziczył pokaźną kwotę tysiąca dolarów. Niestety, w sprawozdaniu majątkowym za ten okres wykazał jedynie dwieście. Nie muszę ci chyba mówić, że trzeba wyjaśnić, gdzie profesorek ukrył pozostałe osiemset, co? Podejrzany ma czterdzieści dwa lata i dotąd wiódł życie wzorowego obywatela, ale skończyło się. Ja ci mówię, Woolsworth, te wszystkie profesory to niezłe cwaniaki są. Niby takie mądrale a dodawać nie potrafią? Myślą, że nas przechytrzą? Nic z tego!

– Co ja mówiłem? A, tak. Czterdzieści dwa lata, pochodzi z bogatej, szanowanej rodziny. Z tego, co widzę, to ma na swoim koncie sporo darowizn. Tutaj coś dla sierocińca, tutaj coś dla zakonu Loretanek. Widzę też, że od pewnego czasu prowadzi własną działalność gospodarczą. Zajmuje się wyceną tych wszystkich zabytkowych rupieci a jego jedynym, jak dotąd, klientem jest niejaki Abner Wick, właściciel antykwariatu na North Sentinel Street. Dotychczasowe zlecenia opiewały na śmiesznie małe kwoty, ale, tak czy inaczej, trzeba go z tego rozliczyć.

Spritz podniósł swoją szczurzą twarz znad dokumentów i spojrzał na mnie, widocznie znudzony całą tą rozmową.

– No, ale co ci będę gadał. Wiesz co masz robić, nie?

Pokiwałem głową zrezygnowany, czekając, aż przedstawi mi drugą ze spraw, która przypadła mi w udziale.

– No, teraz coś ciekawszego. Usiądź lepiej – zawiesił głos, wyraźnie podekscytowany. Mógłbym przysiąc, że widziałem, jak nerwowo strzyże końcówką nosa. Widząc, że nadal stoję wzruszył tylko ramionami i kontynuował.

– To będzie dobre, bardzo dobre. Jest tutaj taka rodzina Japończyków. Nakamurów czy jakoś tak. Ludzkim językiem nie wypowiesz tego poprawnie. Ale mniejsza, Woolsworth. Japońce mieszkają tu u nas, na południe od Miskatonic, prawie na skraju miasta. Wyobraź sobie, że te skurczybyki kupiły najdroższą działkę w całym Arkham i wprowadziły się do najstarszego domu w okolicy.

– Jak tak dalej pójdzie, to cała nasza gospodarka trafi wkrótce w ręce tych paskudnych imigrantów.

–- Dobrze mówisz, Woolsworth – Spritz był zachwycony moją postawą. – Czcigodny pan Peabody pewnie przewraca się teraz w grobie, widząc, że po jego domu rozlazła się ta skośnooka zaraz. Mówię ci, Woolsworth – Spritz zaczął szeptać – Z tych wszystkich Japońców, Czechów, Polaków i czarnych nic dobrego nam nie przyjdzie. To my, a nie oni są solą tej ziemi. No ale ja nie o tym – zaczął mówić głośniej  – Ci Nakamurowie są tu w Arkham już od 1850 roku, tak przynajmniej wynika z posiadanych przeze mnie dokumentów, chociaż z pewnością nie są one kompletne. Kto by się tam chciał tym zajmować? – popatrzył na mnie puszczając porozumiewawczo oko. – Tak czy inaczej, obecnie głową rodziny jest Kazuhiro Nakamura. Poza nim wiemy, że dom zamieszkują także jego żona Yukiko, córka Hotaru oraz ich krewni: Reiko Satomi – siostra Yukiko oraz Takuma Kazno – stryj Yukiko i Reiko. No przyznaj Woolsworth, jak tu się w tym nie pogubić?

– W czym jednak rzecz. Nakamurowie prowadzą tu w okolicy pokaźne gospodarstwo rolne. Nic szczególnego – zboże, trochę kukurydzy (Wzdrygnąłem się na te słowa. Przed oczami od razu stanęła mi postać Damiena Carmody’ego). Zatrudniają przy tym sporą liczbę imigrantów, jakby nasi chłopcy nie nadawali się do takiej roboty. Chociaż z drugiej strony żaden prawdziwy Amerykanin nie chciałby pracować u Japońca. Ale do rzeczy. Z naszych obliczeń wynika, że z posiadanych przez siebie gruntów rolnych, przy uwzględnieniu aktualnych cen skupu, Nakamurowie powinni na czysto wyciągać osiemdziesiąt-sto tysięcy dolarów. W swoim zeznaniu podatkowym podali jednak ledwo dwadzieścia tysięcy. I tutaj wkraczasz ty. Musisz wyjaśnić, w jak najdelikatniejszy sposób, gdzie podziały się niewymienione w zeznaniu podatkowym pieniądze. Nie pozwolimy, aby ta zaraza bezkarnie gryzła rękę, która ją karmi. Jeśli ci się uda, to jest tutaj pewna grupa ludzi, bardzo wpływowych, która z chęcią wynagrodzi cię za to, że znajdziesz dowody obciążające Nakamurów. – Powiedziawszy to spojrzał na mnie znacząco i kontynuował. – Co jeszcze musisz wiedzieć to to, że od momentu przybycia do Arkham Nakamurowie starali się wtopić w tło. Próbowali zbratać się z lokalnymi elitami, łożyli pieniądze na fundacje charytatywne i uniwersytet. Mało tego, Kazuhiro wystartował nawet na radnego, ale możesz się domyślić jak to się skończyło.

– No to tyle – wstał i wyciągnął do mnie swoja chudą, lepką dłoń – Resztę dokumentów wręczy ci Mary. Poprosiłem ją, aby wygrzebała z archiwum wszystkie akta związane z tymi sprawami. A teraz – spojrzał na zegarek – wybacz, ale lecę na bardzo, bardzo ważne spotkanie.

Już ja wiedziałem jakiego typu jest to spotkanie, ale w milczeniu pokiwałem tylko głową i wróciłem do siebie. Po drodze odebrałem przygotowane przez sekretarkę dokumenty i zrezygnowany usiadłem za biurkiem.

Od rana padało. Strugi deszczu spływały po szybach, rozmywając pejzaż złożony z ciężkich, szarych chmur, które skuły całe niebo nad Arkham. Stukot kropli deszczu mieszał się z rozmowami współpracowników i stukaniem stenotypistek. Może to przez ponurą atmosferę tego dnia pomyślałem sobie, że tutaj, w Arkham, wszystko jest jakieś inne, dziwne. Jakby moi współpracownicy, a nawet budynki, które mijałem, uwikłani byli w jakąś mroczną tajemnicę.

Szybko jednak pozbyłem się tych absurdalnych myśli i zacząłem analizować wręczoną mi przez Mary dokumentację. Gdy spojrzałem w jej kierunku uśmiechnęła się do mnie tajemniczo, po czym gdzieś zniknęła.

Gdy skończyłem zapoznawać się z dokumentami zegar wskazywał godzinę piątą po południu. O tej godzinie w biurze byłem już całkowicie sam. Postanowiłem, że wracając z pracy zajrzę po drodze na kampus akademicki. Liczyłem na to, że przy odrobinie szczęścia spotkam tam profesora Leitera.

 

*

 

Dolny Kampus Uniwersytetu Miskatonic otoczony był z czterech stron wąskimi, kamienistymi uliczkami West Street, Collage Street, Garrison Street oraz North Street. Na placu pomiędzy nimi znajdowało się kilkanaście należących do uniwersytetu budynków, z których największe wrażenie zrobił na mnie gmach Biblioteki im. Armitage’a.

Potężna, zbudowana na planie krzyża budowla w całości wykonana została z czerwonej cegły i wejściem zwrócona była w kierunku West Street. Całość budowli zamykała oktagonalna wieża, w której ścianach umieszczono po jednym triforium. Wieżę wieńczyła dodatkowo wykwintnie wykonana, wieloboczna, wysoka na niemal dwa metry wieżyczka. Na jej obwodzie znajdowały się wysokie, półkoliste okna, które umożliwiały napływ dziennego światła do wnętrza biblioteki. Pokryty szarym gontem, naczółkowy dach urozmaicono na krawędziach żelazną balustradą.

Fasada budynku utrzymana była w jednakowym stylu. Na jednej trzeciej wysokości, w połowie i na krawędzi górnej, umieszczono bogato zdobiony gzyms, między którego listwami znajdował się misternie wykonany, florystyczny wzór przedstawiający liście i kielichy najbardziej fantastycznych kwiatów.

Budynek był dwupiętrowy. Idąc do niego już z daleka widać było szeregi dużych, jasnych okien, w których wieczorami gasło znikające za horyzontem słońce. Dodatkowo, na dachu każdej z czterech ścian umieszczono trójkątne, bogato obramowane lukarny.

Do wejścia do biblioteki prowadziła szeroka, wysypana białym żwirem ścieżka, po której obu stronach stare dęby dumnie prężyły swe konary. Na jej końcu, w centralnej części ryzalitu znajdowało się wejście do budynku, otoczone pięknie rozbudowanym portalem, którego zwieńczeniem była zabytkowa, zakończona kwiatonem wimperga. Skryte w jego chłodnym cieniu stare schody prowadziły przed ciężkie, dwuskrzydłowe drzwi ozdobione półkolistą archiwoltą.

W tym budynku, zgodnie z informacjami, które otrzymałem przez telefon, przebywać miał prorektor Uniwersytetu Miskatonic, Bryce Fallon, bezpośredni przełożony profesora Leitera.

Oznajmiłem swoje przybycie sekretarce i po krótkiej chwili wprowadzono mnie do gabinetu prorektora.

Duży, przestronny gabinet pomalowany został w kolorze burgundowym. Ustawione wzdłuż ścian regały uginały się od ciężaru starych, opasłych woluminów, których grube grzbiety migotały do mnie złotem liter. Naprzeciwko wejścia, pod dużym, jasnym oknem stała brązowa, skórzana kanapa. Pośrodku pokoju ustawiono masywne, wykonane z czarnego drewna biurko. Przed nim stał zaś fotel, na którym mój gospodarz nakazał mi usiąść.

Prorektor był mężczyzną we wczesnych latach pięćdziesiątych. Miał zdrową, opaloną cerę i szeroki biały uśmiech. Nad bystrymi, niebieskimi oczami unosiły się gęste, czarne brwi.

– Witam serdecznie panie inspektorze. Sekretarka uprzedziła mnie o pana wizycie, proszę mi jednak wybaczyć, zapomniałem pańskiego nazwiska.

– Nic nie szkodzi – odpowiedziałem rozpinając marynarkę. – Prorektor uniwersytetu ma wystarczająco dużo rzeczy na głowie. Ebenezer Woolsworth – przedstawiłem się, ściskając dłoń prorektora.

– Bryce Fallon. W czym mogę służyć? Prawdę mówiąc, jestem trochę zmartwiony, nie wiem czego się spodziewać po tej rozmowie. Proszę wybaczyć, ale wizyty urzędu skarbowego mimowolnie budzą we mnie niepokój.

Prorektor rozsiadł się wygodnie w fotelu, składając ręce na wysokości klatki piersiowej, po czym wyprostował palce wskazujące i oparł je na wargach. Był wyraźnie zdenerwowany. Jednak władcza, wyczekująca poza świadczyła o tym, że sytuacje, taka jak ta, nie były dla niego czymś całkiem wyjątkowym.

– Już śpieszę z wyjaśnieniami prorektorze. Przychodzę do pana w sprawie profesora Leitera. Pan, jako jego przełożony, powinien wiedzieć, że rozpoczęliśmy w jego sprawie postępowanie. Chcemy wyjaśnić pewne znaczące nieprawidłowości w jego zeznaniu majątkowym. W związku z tym może zaistnieć sytuacja, że profesor będzie musiał zjawić się w Urzędzie, zaniedbując tym samym obowiązki dydaktyczne.

– Co też pan mówi! – prorektor zdjął z nosa okulary i zaczął energicznie czyścic je kawałkiem rękawa. – Profesor Leiter? Wydawało mi się, że jest osobą wyjątkowo skrupulatną. Z drugiej strony, wie pan. Nasi naukowcy, mówiąc delikatnie, niezbyt nadążają za tym, co dzieje się wokół nich. Pewnie tylko dlatego się żenią – puścił do mnie oko. – Księgi, badania, odkrycia – z tym są na bieżąco. Zeznania podatkowe, wizyty kontrolne, słowem wszelkie sprawy codzienne często im umykają.

– Wierzę, że spotkanie z profesorem Leiterem będzie owocne i wyjaśnimy całą tę kłopotliwą sytuację. Proszę mi jednak powiedzieć, czy w ostatnim czasie zaobserwował może prorektor jakieś zmiany w zachowaniu profesora? Może prosił o pożyczkę, dziwnie się zachowywał?

Prorektor zamyślił się na moment.

– Nie, nie wydaje mi się – odpowiedział po chwili – Na pewno nie prosił mnie o pożyczkę. Proszę porozmawiać z asystentką pana Leitera, panna Emilią Court, być może ona będzie wiedziała coś więcej. Jeśli zaś chodzi o zmianę w zachowaniu, to najlepiej byłoby spytać studentów. To oni spędzają z nim w końcu najwięcej czasu. Tak się szczęśliwie składa, że profesor prowadzi właśnie zajęcia w jednej z sal wykładowych w auli imienia Randolpha Cartera.

Prorektor sięgnął po stojący na biurku telefon. Przez chwilę rozmawiał z kimś, po czym widocznie zadowolony odłożył słuchawkę.

– Jeśli się pan pospieszy, to powinien pan go jeszcze złapać.

Uznawszy spotkanie za zakończone pożegnałem się z prorektorem i szybkim krokiem skierowałem się do wskazanego mi budynku.

Wewnątrz auli, w ciasnej kantynie tuż obok wejścia siedział stróż. Spytałem go, czy zastałem jeszcze profesora Leitera i szczęśliwie okazało się, że prowadzone przez niego zajęcia jeszcze trwają. Usiadłem na jednej ze znajdujących się w korytarzu ławek i czekałem, aż profesor Leiter skończy wykład.

Po około trzydziestu minutach korytarz zatrząsnął się od śmiechów opuszczających zajęcia studentów, jednak profesora z nimi nie było. W międzyczasie zrobiło się już dosyć późno, więc zostawiłem stróżowi swój numer kontaktowy z prośbą, aby wręczył go profesorowi Leiterowi gdy tylko go spotka.

No cóż, przyjdę do niego jutro – pomyślałem i poprawiwszy kołnierz płaszcza ruszyłem w stronę domu. Znajdujące się na terenie kampusu latarnie gazowe powoli budziły się do życia, rzucając na starodawne budowle długie, posępne cienie.

Nagle, zza moich pleców dobiegł mnie dobrze znany mi głos. Gdy się odwróciłem ujrzałem idącą w moim kierunku siostrę Felicje.

– Szczęść Boże, panie inspektorze.

– Dobry wieczór, siostro. Dobrze siostrę widzieć.

– Ach dziękuję, dziękuję. Czyżby któryś z profesorów miał na pieńku z Urzędem Skarbowym?

– A wie siostra, że tak – odpowiedziałem rozbawiony – Nie wiem, jak siostra to robi, ale intuicja siostry chyba nigdy nie zawodzi?

– No cóż – odpowiedziała mi z uśmiechem – Bóg obdarza nas różnymi talentami.

– No tak…tak. A siostrę co sprowadza na kampus?

– Mam się spotkać z profesorem Leiterem, jednym z dobroczyńców naszego zakonu.

– Leiterem, mówi siostra. Co za niezwykły zbieg okoliczności! Liczyłem, że uda mi się z nim dziś porozmawiać, jednak okazało się, że opuścił już kampus.

– Jak to opuścił? – oburzyła się siostra  – Przecież jestem umówiona z nim na spotkanie. Jeśli to coś pilnego, to proszę pójść ze mną.

– Będę niezwykle zobowiązany – skłoniłem się lekko i ruszyłem za siostrą.

Profesora Leitera nie znaleźliśmy ani w jego gabinecie, ani w sali wykładowej, w której prowadził ostatnie tego dnia zajęcia. Sprawdziliśmy każde piętro, każdy zakątek budynku, jednak nigdzie go nie było. Kiedy zrezygnowani staliśmy pod jego gabinetem, usłyszeliśmy nagle czyjeś kroki. Jak się okazało, nie był to jednak wyczekiwany przez nas profesor, lecz niski, ekstrawagancko noszący się Japończyk. Ubrany był w czarny: wiszący na nim garnitur, białe, o wiele na niego za duże pantofle oraz kremowy kapelusz przepasany czarna tasiemką. Pokracznie stawiając kroki szedł środkiem korytarza. W jednej ręce trzymał sporych rozmiarów walizkę, która mi wydawała się bardzo ciężka a którą on niósł z wielką lekkością. W jego ubiorze i chodzie było coś dziwnego. Nieznajomy sprawiał bardziej wrażenie dziecka przebranego za osobę dorosłą niż prawdziwie dojrzałego mężczyznę. Popatrzyliśmy po sobie z siostrą, nieco rozbawieni tym cudacznym pokazem i ponownie zaczęliśmy kręcić się w kółko pod drzwiami gabinetu.

W końcu, po niemal godzinie bezowocnego oczekiwania pożegnałem się z siostrą Felicją i poszedłem do domu. Żegnając się z nią odniosłem wrażenie, że zakonnica była poważnie zaniepokojona zniknięciem profesora.

 

*

 

Na zegarze nie zdążyło jeszcze wybrzmieć bicie na godzinę dwudziestą druga, gdy spokój późnego wieczoru, w którego trakcie raczyłem się papierosami i muzyką klasyczną, w barbarzyński sposób przerwało dzwonienie telefonu.

Kogo znowu diabli niosą? – pomyślałem zirytowany i podniosłem słuchawkę.

– Ebenezer? – usłyszałem tubalny głos.

– Tak, a kto mówi?

– Ja.

– Acha – odpowiedziałem i odłożyłem słuchawkę. Co za kretyn, pomyślałem i ponownie nastawiłem gramofon, lecz w tym samym momencie telefon zadzwonił jeszcze raz.

– Coś rozłączyło, to znowu ja.

– Acha – powtórzyłem i już miałem odłożyć słuchawkę, gdy po drugiej stronie aparatu usłyszałem inny, ściszony głos.

– No przedstaw się, na litość boską, skąd ma wiedzieć, że ty, to ty.

– Racja, racja – przytaknął tubalny głos. – Ebenezer, to ja, Piącha.

No tak, pomyślałem klepiąc się w czoło. Kto inny, jak nie Piącha!

– Witam pana detektywa. W czym mogę pomóc o tak późnej porze?

– Tak się składa, że możesz i to bardzo. Dzwonię do ciebie z Uniwersytetu Miskatonic, dokładnie rzecz biorąc z Biblioteki im. Armitage’a. Możesz mi powiedzieć, w jakiej sprawie tu dzisiaj byłeś?

– Wybacz Piącha, ale to wewnętrzne sprawy Urzędu Skarbowego. Musisz podać mi dobry powód, aby mógł powiedzieć ci więcej.

– Profesor Leiter nie żyje. Może być?

Zaniemówiłem.

– Dobrze by było, żebyś jak najszybciej tu do nas przyjechał. Wiem, że jest późno, ale sprawa jest na tyle poważna, że powinieneś jak najszybciej się tutaj pojawić.

– Oczywiście Piącha, już do ciebie jadę.

– Dziękuję inspektorze. Przy okazji, proszę zabrać ze sobą siostrę Felicję. Widzę, że była tutaj z panem.

 

*

 

Gdy dotarłem na teren kampusu od razu skierowałem kroki w kierunku Biblioteki im. Armitage’a. Teren wokół budynku oddzielony został taśmą i obstawiony przez policjantów. Między nimi zamigotała dobrze mi już znana sylwetka siostry Felicji. Szary habit zakonnicy furkotał na wietrze, gdy rozgorączkowana biegała wśród policjantów, próbując rozeznać się, w jakim celu została tu wezwana. Gdy mnie zobaczyła natychmiast do mnie podbiegła, zasypując lawiną pytań. Powiedziałem jej, że na wszystkie te pytania odpowie jej Piącha.

Gdy zapytaliśmy jednego z funkcjonariuszy o detektywa Alcorna, policjant spojrzał na nas podejrzliwie, po czym dał znak, abyśmy chwilę poczekali. Po kilku sekundach z budynku biblioteki wyszedł Piącha w towarzystwie znanego mi już detektywa Raya Stuckeya.

– Dobrze, że jesteście – zaczął flegmatycznie Piącha, co natychmiast wykorzystała siostra Felicja.

– Detektywie – odezwała się wzburzonym, rozgorączkowanym głosem – Na miłość Boską proszę mi powiedzieć co się tutaj dzieje! Inspektor Woolsworth powiedział tylko, że chodzi o profesora Leitera. Proszę mówić! Gdzie on jest?! Czy coś mu się stało?

– Tak. Nie żyje.

W głosie Piąchy nie zabrzmiała żadna emocja. Siostra Felicja popatrzyła na niego oniemiała, po czym ukryła twarz w dłoniach.

– Bardzo nam przykro – odezwał się szybko drugi z detektywów, podnosząc policyjną taśmę i wprowadzając nas na teren biblioteki. – Skoro Piącha w tak subtelny sposób zapoznał was już z powodem, dla którego tu przyjechaliście, to przejdźmy do konkretów. Nie dość, że mamy tutaj trupa, to dostaliśmy jeszcze zgłoszenie o tym, że ktoś w nocy zniszczył na cmentarzu grobowiec rodziny Nakamurów. To będzie intensywna noc – westchnął ciężko.

Ray Stuckey był około trzydziestoletnim mężczyzną o pociągłej, gładko ogolonej twarzy i dużych, brązowych oczach. Ubrany był w beżowy płaszcz a na głowie nosił ciemnobrązowy kapelusz typu fedora. Stuckey podobał się kobietom, co wywoływało zazdrość wśród pozostałych detektywów, poza oczywiście Piąchą, który nie zaprzątał sobie głowy takimi pierdołami. Tym, co poza nieprzeciętną urodą charakteryzowało detektywa Stuckeya było jego zamiłowanie do papierosów, które w chwilach stresu odpalał jeden od drugiego.

– No dobrze – odezwał się Piącha, gdy już znaleźliśmy się w środku. – Możecie mi powiedzieć, z jakich powodów chcieliście się spotkać dzisiaj z denatem?

Siostra wzdrygnęła się mimowolnie na dźwięk tego słowa.

– Moja przełożona, siostra Cecylia, poprosiła mnie, abym spotkała się z profesorem i sprawdziła, jak się czuje. Zdaniem przeoryszy profesor Leiter w ostatnich dniach był czymś wyjątkowo wzburzony, zdawało mu się, że ktoś go śledzi. Przeorysza nie wchodziła ze mną w szczegóły, ale z jej opisu wynikało, że profesor Leiter czegoś albo kogoś wyraźnie się obawiał. Gdy rozmawiałam z nim około godziny trzynastej, odniosłam wrażenie, że jest jakiś nieobecny, zamyślony. Słuchał mnie, ale widziałam dokładnie, że jest czymś wyraźnie pochłonięty. W końcu poprosił, abym przyszła do niego później, po jego ostatnich zajęciach. Po tej rozmowie posiedziałam trochę w bibliotece, a potem, gdy szłam na umówione spotkanie, spotkałam inspektora Woolsworth’a.

Stuckey zapisał coś w notatniku i spojrzał w moim kierunku.

– Mnie do profesora sprowadziły sprawy czysto zawodowe. Okazało się, że nie wykazał on w swoim zeznaniu dość pokaźnej sumy pieniędzy. Przybyłem więc tutaj, aby spotkać się z nim w tej sprawie. Wcześniej poinformowałem o tym jego przełożonego, prorektora Fallon’a. To on powiedział mi, że przy odrobinie szczęścia zdołam go jeszcze spotkać na kampusie. Stróż w budynku, w którym Leiter prowadził zajęcia powiedział mi, że wykłady jeszcze trwają, więc postanowiłem poczekać na profesora na korytarzu. Czekałem dobre półgodziny, jak się okazało na marne. Później spotkałem siostrę Felicję i wspólnie staraliśmy się znaleźć profesora, jednak bez rezultatu. W międzyczasie na korytarzu spotkaliśmy ekstrawagancko noszącego się Japończyka i tyle. Wychodząc poprosiłem stróża, aby gdy tylko zobaczy profesora poprosił go, aby do mnie zatelefonował.

– Stąd właśnie dowiedzieliśmy się, że tutaj byliście – rzekł Stuckey odpalając kolejnego papierosa. – To doprawdy zdumiewające, że po wydarzeniach z Blackwater Creek cała wasza trójka – machnął dłonią w kierunku Piąchy – znowu wdepnęła w jakąś niesympatyczną historię. Mniejsza o to – poprawił kapelusz – chcielibyśmy, aby na potrzeby rozpoczętego właśnie śledztwa siostra oraz pan, panie Woolsworth, pomogli nam, oczywiście nieoficjalnie. My, na tyle, o ile możemy zapoznamy was ze sprawą, a wy pomożecie nam znaleźć mordercę, w porządku?

Oboje pokiwaliśmy głową i w milczeniu udaliśmy się za detektywami, którzy przeskakując po dwa stopnie naraz, ruszyli schodami w górę.

– Na początku chciałbym, żebyśmy jeszcze raz przejrzeli gabinet denata. Technicy zebrali już pewnie wszystkie ślady, ale zawsze przyda nam się spojrzenie kogoś, kogo nie zżarła jeszcze policyjna rutyna. Wiemy, że w ciągu ostatnich dni profesor pracował nad tłumaczeniem pewnej bardzo ważnej księgi. Być może była motywem zbrodni.

Gabinet Leitera był w istocie malutką klitką. Wzdłuż ścian ustawione były masywne, sięgające sufitu regały, których półki uginały się od ciężaru znajdujących się na nich ksiąg. Pod jednym z nich stała wyposażona w kółka, przesuwana drabinka.

Naprzeciwko wejścia znajdowało się zasłonięte ciężka, zieloną zasłoną okno. Sądząc po ilości zgromadzonego na niej kurzu od dawna musiała być nieruszana. Na prawo od wejścia ustawiono drewniane biurko, na którym piętrzyły się porozrzucane w nieładzie kartki. Obok biurka, przy oknie, na wąskim regale poza książkami znajdowały się różne drobne przedmioty, statuetki oraz niewielkie lustro. Nad biurkiem profesor zawiesił kilka dyplomów, które zdobył w trakcie swojej akademickiej kariery. W pokoju były dwa krzesła. Jedno przysunięte było do biurka a drugie, przewrócone, leżało pośrodku pokoju. Obok niego kredą zarysowano pozycje, w której znaleziono zwłoki.

– Dobry Boże – wyszeptała siostra, przekraczając próg gabinetu.

Rozpoczęliśmy oględziny miejsca. Przejrzałem znajdujące się na biurku i w szufladach dokumenty jednak nie znalazłem w nich nic, co miałoby jakikolwiek związek z prowadzonym przeze mnie śledztwem.

Jeśli motywem zabójstwa była owa bezcenna księga to nie znaleźliśmy jej w gabinecie. Było to o tyle dziwne, że zdaniem przesłuchanych przez detektywów współpracowników Leitera, profesor niemal nie rozstawał się z księgą i spędzał nad nią całe dnie.

Szperając między książkami spojrzałem na Piąchę, który wpatrywał się w stojące na półce lustro.

– Coś ciekawego detektywie? – spytałem.

Po kilku minutach zobaczyłem, że Piącha bez słowa opuszcza pokoju, a za nim wychodzi Stuckey.

– Piącha, gdzie idziesz? Masz coś?

Nie usłyszałem jednak odpowiedzi, bo w tej samej chwili drzwi do gabinetu profesora zamknęły się z hukiem. Siostra niemal podskoczyła przestraszona. Uśmiechnąłem się do niej i nagle, w tej samej chwili w pokoju zgasło światło. W ciągu sekundy znaleźliśmy się w całkowitych ciemnościach.

– Ebenezer, co się dzieje? – usłyszałem zaniepokojony głos siostry.

– Wywaliło korki. Proszę się nie ruszać, to złapię siostrę za rękę i wyjdziemy na korytarz, dobrze?

Ruszyłem w kierunku, z którego dobiegł mnie głos siostry.

– No to jestem – powiedziałem po chwili łapiąc siostrę za ramię. – Teraz się odwrócę i idąc wzdłuż ścian dojdziemy do drzwi. Nie ma powodów do niepokoju. Jeszcze chwilka.

Opierając się jedną rękę o regał ruszyłem w kierunku drzwi. Nagle, za moim plecami siostra Felicja wybuchła przeraźliwym, histerycznym krzykiem.

– Coś tu jest! Coś tu z nami jest!

Usłyszałem jak zakonnica przewraca się na jeden z regałów a na podłogę zaczynają spadać książki.

– Siostro – starałem się ją uspokoić – zaraz zapalę światło.

Zakonnica jednak nie reagowała. Słyszałem, jak uderza o kolejne regały, jak spanikowana biega po malutkim gabinecie obijając się o kolejne meble aż w końcu potknąwszy się o leżące na ziemi krzesło upadła na ziemie z przeraźliwym krzykiem. Wrzaski siostry mieszały się z głośnym, ściskającym za serce szlochaniem.

– Coś tu z nami jest! Czuję to! Ebenezer zabierz to ode mnie! Zbierz to!

Szybko ruszyłem w stronę drzwi. Szarpnąłem za klamkę – zamknięte. Musiały się zatrzasnąć pomyślałem i zacząłem walić w nie z całej siły, nawołując Piąchę i Stuckeya. Po kilku minutach drzwi otworzyły się nagle. Wpadające z korytarza światło spływało na siedzącą pod jednym z regałów siostrę Felicję. Kurczowo trzymała naszyjnik z krzyżem i ciężko oddychając patrzyła na nas przerażonymi oczami.

– Coś tu było – wyszeptała.

Delikatnie podnieśliśmy siostrę i wyprowadziliśmy na korytarz.

– Coś tam było, jestem tego absolutnie pewne – odezwała się opanowanym głosem. – Gdy złapałam Cię za płaszcz – spojrzała w moja stronę – był kompletnie przemoczony i cuchnął zepsutym alkoholem. Dokładnie tak, jak w Blackwater.

Spostrzegłem, że Ray rzuca Piąsze zaniepokojone spojrzenie.

– Siostra wybaczy, ale nie czułem, aby mnie siostra złapała.

– Ale złapałam, jestem tego absolutnie pewna! To coś, co przemieszczało się w ciemnościach…czułam jego obecność, mogę przysiąc, że słyszałam jak przeskakuje po meblach!

– Słuchajcie – odezwał się Piącha – gdy patrzyłem w lusterko zobaczył w nim duży ciemny kształt znajdujący się z moim plecami. Patrzył na mnie chwilę i nagle zniknął.

– Może to stróż? Sprzątaczka? – zaproponowałem – Na litość boską nie mówcie mi, że waszym zdaniem po bibliotece akademickiej biega demon! – spojrzałem na zakonnice i Piąchę i wiedziałem, że właśnie tak myślą.

– No dobrze, już dobrze. Wyjaśnimy to później. Przesłuchamy teraz jednego ze świadków.

Ruszyliśmy korytarzem i po chwili zaczęliśmy na piętro.

– Zwłoki profesora odkryła w gabinecie jego asystentka – usłyszeliśmy spanie Piąchy. – Niejaka Emily Court. To ona zadzwoniła po policję. Był tak bardzo przerażona, że gdy tylko na miejscu zjawiła się karetka, to od razu wpompowali w nią środki uspokajające. Podobno już doszła do siebie, więc idziemy ją przesłuchać. Jest z nią prorektor Fallon.

Gdy weszliśmy do tonącego w głębokim burgundzie gabinetu prorektora, w nasze oczy od razu rzuciła się młoda dziewczyna o azjatyckiej urodzie, która pustym wzrokiem wpatrywała się w trzymaną w dłoniach szklankę wody. Obok niej ,na kanapie, siedział prorektor.

– Jesteście panowie – zerwał się z kanapy. – Zadzwoniłem po was od razu po tym, jak panna Court odzyskała przytomność. Jak widzicie, jest wciąż w kiepskim stanie, dlatego prosiłbym, abyście byli wobec niej delikatni.

– Oczywiście panie prorektorze – odburknął Piącha i usiadł na kanapie obok asystentki profesora.

– Panno Court – zaczął wyjmując odznakę – nazywam się Michael Alcorn i razem z detektywem Stuckeyem chcielibyśmy zadać pani kilka pytań, dobrze?

Młoda kobieta pokiwała głową.

– Proszę mi powiedzieć, czy to pani znalazła denata?

Panna Court spojrzała roztrzęsiona w kierunku Piąchy za wszelka cenę starając się powstrzymać napływające do oczu łzy.

– Tak, tak – wyjąkała.

– Kiedy to było?

– Dzisiaj, pod wieczór. Przyszłam tutaj na chwilę przed dwudziestą, aby zabrać do domu potrzebne mi materiały, a gdy otworzyłam drzwi ujrzałam to…to coś! – wykrzyknęła i ukryła twarz w dłoniach. Przez dłuższą chwilę szlochała spazmatycznie.

Z przebiegu dalszej rozmowy dowiedzieliśmy się, że profesor Leiter faktycznie od dłuższego czasu zachowywał się inaczej niż dotychczas, ale spowodowane było to ogromem przedsięwzięcia, którego się podjął, mianowicie przepisania fragmentów jednej z najcenniejszych ksiąg dotyczących historii miasta – Polowania na czarownice w Arkham. [Od razu przed oczami stanęła mi twarz mojej matki, a zwłaszcza jej szeroko otwarte oczy, gdy rozpalonym z podniecenia szeptem opowiadała mi o Keziah Mason oraz Goody Fowler.] Praca pochłaniała go tak bardzo, że niemal codziennie zostawał w swoim gabinecie do późnych godzin nocnych. Profesor był całkowicie pochłonięty tym zadaniem, przez co dla osób postronnych faktycznie mógł zachowywać się dosyć dziwnie. Spytana o problemy finansowe profesora stwierdziła, że nic nie wie na ten temat. Znała Abnera Wick’a i wiedziała o jego interesach z profesorem. Współpraca między antykwariuszem a Leiterem układała się jej zdaniem bezproblemowo. Z rozmowy dowiedzieliśmy się także o tajemniczej blondynce, która od jakiegoś czasu zaczęła pojawiać się w towarzystwie Leitera oraz o wyjątkowo przykładnym studencie – Anthonym Flindersie, który spędzał z denatem wyjątkowo wiele czasu.

W trakcie rozmowy moją uwagę od razu przykuł sposób, w jaki panna Court określiła zwłoki denata („to coś”) oraz dziwne napięcie łączące prorektora i asystentkę. Fallon co jakiś czas rzucał w jej kierunku ukradkowe spojrzenia, jakby pilnował, żeby nie powiedziała nam za dużo.

Skończywszy przesłuchanie detektywi podziękowali za pomoc i wyszliśmy na korytarz.

– Powinniście przesłuchać tę kobietę w pojedynkę. Wydaje mi się, że w obecności prorektora nie była z nami do końca szczera.

– Myślę, że to dobry pomysł – zgodził się Piącha.

– To co, pora chyba pojechać do domu profesora? – odezwał się Stuckey i zapalając kolejnego już papierosa zamachał nam przed oczami błyszczącym pękiem kluczy.

Blackwater Creek to pierwsza część kampanii o nazwie „Dziedzictwo”. Akcja przygody dzieje się w roku 1926, na terenie Nowej Anglii, niedaleko sławetnego Arkham i niemniej przerażającego Dunwich. Głównymi bohaterami są: Ebenezer Woolsworth, poborca podatkowy, Michael „Piącha” Alcorn, detektyw policyjny oraz siostra zakonna Felicia Hemson.

Jest to nasza interpretacja oficjalnego scenariusza „Blackwater Creek”, wydanego do gry fabularnej Zew Cthulhu. Jak sami i same się przekonacie, to historia pełnymi garściami czerpiąca z lovecraftowskiego kunsztu przedstawiania grozy i horroru.

Samą przygodę możecie znaleźć w tym miejscu.

 

---

 

Panna Virginia Blackheart, gdy tylko wszedłem do jej gabinetu, wskazała ręką na znajdujący się po drugiej stronie biurka fotel. Skinąwszy głową posłusznie usiadłem naprzeciwko niej czekając, aż wyjawi mi powód, dla którego mnie zawezwała. Na biurku, w nienagannym porządku, leżały posortowane alfabetycznie teczki dotyczące prowadzonych aktualnie śledztw i windykacji.

Panna Blackheart sięgnęła po papierosa, więc natychmiast wyciągnąłem zapalniczkę i przechylając się przez biurko zaproponowałem jej ogień. Zapaliwszy, usiadła w fotelu nakazując mi, abym zrobił to samo. Przez chwilę milczeliśmy, każde z nas wpatrzone w inny róg sufitu.

Gabinet zajmowany przez pannę Blackheart, moją bezpośrednią przełożoną, urządzony był po spartańsku, co muszę przyznać bardzo mi pasuje. Na białych ścianach nie wisiały żadne tandetne lanszafty, żadne dyplomy, którymi chełpi się aspirująca klasa średnia, a na parapetach okien próżno wypatrywać jakichkolwiek roślin. Cały wystrój gabinetu ograniczony był do masywnego, czarnego biurka, dwóch foteli oraz pojedynczego, drewnianego krzesła stojącego przy drzwiach wejściowych. Prosty, szklany żyrandol wypełniał pomieszczenie chłodnym, szarym światłem, które działa na mnie kojąco.

Panna Blackheart wzięła do ręki jedną z teczek i rozłożywszy ją przed sobą, odezwała się tymi słowami:

– Panie Woolsworth, muszę przyznać, że nie spodziewałam się po panu tak dobrych wyników. Pozwoliłam sobie w wolnej chwili zapoznać się z prowadzonymi przez pana dochodzeniami i muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem. Osiągnąć niemal dziewięćdziesiąt procent skuteczności w tak krótkim czasie, to doskonały wynik.

Słowa przełożonej mile łechtały ego, potwierdzając towarzyszące mi od dłuższego czasu przeczucie zbliżającego się awansu.

– To doprawdy imponujące, z jaką zawziętością i sumiennością śledzi pan wszelkie nieprawidłowości finansowe wewnątrz przypisanego panu sektora gospodarczego. Coś podpowiada mi jednak, że drobni handlarze i nieuczciwi restauratorzy to jednak dla pana za mało. Zgadłam? – zrobiła krótką pauzę, lecz zanim zdążyłem odpowiedzieć już kontynuowała. – Proszę nie odpowiadać – uśmiechnęła się tajemniczo. – Długo myślałam nad pana przypadkiem i w końcu wymyśliłam. Nowym pracownikom nie przydzielamy zazwyczaj tak delikatnych spraw, w pana sytuacji jednak – zatrzymała się na chwilę i wypuszczając z ust dym spojrzała w moją stronę – zaryzykuję.

Poczułem, jak twarz mi czerwienieje a ręce zaczynają się pocić. Wzrok, którym mnie obdarzyła dawał jasno do zrozumienia, że ewentualny brak sukcesu okaże się wielkim, bardzo wielkim rozczarowaniem.

– Panno Blackheart, nie zawiodę pani zaufania! – odparłem od razu z gorliwością zeloty. – Zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby nie żałowała pani tej decyzji.

Kobieta uśmiechnęła się słabo, strzepując popiół z trzymanego w dłoni papierosa.

– Proszę mi nie przerywać, panie Woolsworth – kontynuowała, zawiesiwszy wzrok na przepełnionej popielniczce, a ja czułem, jak moje uszy i poliki trawi żywy ogień.

– Zadanie, które pana czeka wymaga udania się daleko od Bostonu, ba! Za Arkham. Oczywiście na tyle, o ile to możliwe, pokryjemy koszty podróży plus wyślemy wraz z panem kogoś do ochrony. Ludzie na wsiach bywają dosyć… nieokrzesani. Nie chciałabym, żeby cokolwiek się panu stało.

Więc to tak! – pomyślałem. Wysyła mnie na jakąś zabitą dechami dziurę pod pretekstem nagrody? Pewnie nie było żadnego innego barana, który zgodziłby się tam pojechać i padło na mnie. Akurat, teraz gdy na jaw wyszły nadużycia i przekręty, których dopuścił się James Green. Wkrótce całe miasto będzie huczeć od skandalu, który wybuchnie lada dzień, a ja wysyłany jestem na prowincję!? O nie, nie. Nie pozbędzie się mnie tak łatwo – pomyślałem. Już miałem wyrazić swoją dezaprobatę, gdy nagle zadzwonił stojący na biurku telefon.

Panna Blackheart spojrzała na mnie, bezradnie rozkładając ręce.

– Niestety, muszę odebrać. Rozumiem jednak, że wszystko ustalone? Doskonale. Jutro rano, o godzinie ósmej przyjedzie po pana samochód. Zdaje się, że zna pan swojego towarzysza podróży, niejakiego Piąchę? No, dziękuję za pomoc i życzę udanych łowów, panie Woolsworth. Do widzenia.

Po czym podniosła słuchawkę i machnąwszy delikatną, bladą dłonią nakazała mi się oddalić. Gdy wyszedłem na korytarz usłyszałem perlisty, radosny śmiech panny Blackheart.

O nie, nie. Tak nie będziemy się bawić – pomyślałem kierując się do zajmowanego przeze mnie biurka. – Ebenezer Woolsworth nie jest popychadłem. Nie jest kimś, kogo można rozstawiać wedle własnego widzimisię. Ja, Ebenezer Woolsworth, wysłany na zabitą dechami wieś! Co się tam może nie zgadzać? Liczba krów, koni, owiec?! Krowy dają za mało mleka, psy szczekają za cicho?! Nie, nie, nie! Pojadę tam i wrócę tu z takim raportem, że panna Blackheart w końcu zobaczy z kim ma do czynienia. Jeszcze będzie błagała, żebym zajął się sprawą Greena.

Gdy usiadłem przy biurku, leżała już na nim teczka opatrzona moim nazwiskiem, wraz z numerem przydzielonej mi sprawy. W środku znajdowały się wszelkie potrzebne dokumenty. Nieudolnie maskując wzburzenie sięgnąłem po nie szybko, przy okazji przewracając stojący na biurku kubek z gorącą kawą. Syknąłem oparzony i natychmiast rozejrzałem się po pomieszczeniu. Na szczęście nikogo nie było. Jak to w piątek wieczór.

Doprowadziłem się jako tako do porządku, po czym zacząłem zapoznawać się z zostawioną mi dokumentacją. Sprawa dotyczyła niejakiego Jamesa Carmody’ego, z  Blackwater Creek. Miejscowość znajdowała się około sześciu godzin drogi od Arkham i zamieszkana była przez rolników zajmujących się głównie uprawą kukurydzy, w mniejszym stopniu hodowlą bydła. Jamesowi Carmody’emu zdarzało się w przeszłości zalegać z odprowadzeniem podatku do Urzędu Skarbowego. Kilkukrotnie był nawet w związku z tym karany. Za każdym razem zaległości były jednak regulowane w przeciągu kilkunastu dni, wraz z naliczonymi odsetkami. Tym razem, pomimo wysłanych pism, Carmody zaległości nie uregulował. Pojawiła się zatem konieczność wysłania na miejsce urzędnika skarbowego – mnie.

Według dokumentów, którymi dysponowałem, Carmody mieszkał na farmie razem z małżonką oraz dwoma synami. Głównym źródłem jego przychodów była dziesięciohektarowa działka, na której podobnie jak pozostali okoliczni farmerzy uprawiał kukurydzę.

Ludzie ze wsi, z dala od wielkich miast, żyli jakby w innej epoce, nieświadomi dobrodziejstw, jakie przyniósł nam rozwój technologiczny. Umorusani ziemią, z brudem za paznokciami, śmierdzący potem i fizyczna pracą, z mózgami zżartymi przez samogon siedzieli na werandach ciasnych, smrodliwych domów i bujając się w wiklinowych fotelach, bezmyślnie patrzyli na zachodzące słońce.

Po kilku godzinach pracy nad dokumentacją wstałem w końcu zza biurka, zamknąłem za sobą drzwi i skłoniwszy się stróżowi ruszyłem do domu. Następnego dnia czekała mnie podróż do Blackwater Creek.

 

*

 

Punktualnie o godzinie ósmej stałem na chodniku przed kamienicą, w której wynajmowałem pokój i czekałem na przyjazd Piąchy. Sobotni poranek przywitał mnie wspaniałą pogodą. Promienie słońca balansowały między kolorowymi liśćmi, które zerwane z drzew przez ciepły, wrześniowy wiatr, niczym fregaty unosiły się na cichych, spokojnych wodach poranka.

A mógłbym spędzić tę sobotę inaczej – pomyślałem tęsknie. Spacerując po Boston Commons, albo wzdłuż zatoki. Kto wie, może spotkałbym pannę Blackheart?

Z zamyślenia wyrwał mnie wściekły dźwięk klaksonu. Gdy spojrzałem w kierunku, z którego dobiegał, ujrzałem zbliżającego się czarnego, policyjnego chevroleta.

Samochód zatrzymał się przede mną i drzwi otworzyły się, pchnięte od środka przez siedzącego za kierownicą detektywa Michaela Alcorna, powszechnie znanego jako Piącha. Zastanawiałem się, czy gdyby kogoś na posterunku spytać o detektywa Alcorna, to czy potrafiłby go wskazać. Pseudonim postawnego detektywa tak bardzo do niego przylgnął, że już niemal nikt nie posługiwał się jego imieniem i nazwiskiem.

Przyczyna takiego stanu rzeczy była jasna. Pseudonim detektywa doskonale go opisywał. Piącha miał prawie dwa metry wzrostu i niemal sto dwadzieścia kilo wagi. Na komisariacie mówiono, że gdy idzie korytarzem, szeroko rozstawiając swoje wielkie stopy, to wprawia w drżenie zawieszone na ścianach pamiątkowe fotografie oraz stojące na biurkach kubki z kawą. Chłop robił wrażenie swoją posturą, toteż brał udział we wszelkich policyjnych akcjach. Sama postura Alcorna, a zwłaszcza jego wielkie, masywne dłonie, którymi spokojnie mógłby skręcić kark bizonowi, skutecznie zniechęcały przestępców do jakichkolwiek wybryków.

Tym, co ewidentnie nie pasowało do Piąchy, a jednocześnie było z nim nierozerwalnie związane, była jego twarz. Twarz dziecka. Gładka, pozbawiona zarostu, szeroka, uśmiechnięta twarz, która pasowałaby raczej do osiedlowego mleczarza niż do kogoś, kto jednym ciosem pięści przestawiał szczęki sutenerom i włamywaczom.

Piącha niemal cały czas się uśmiechał a uśmiechał się całą twarzą. Uśmiechały się jego duże, piwne oczy, uśmiechały się jego pełne, mięsiste usta. Chłopięcy wygląd potęgowała dodatkowo niesforna czupryna gęstych, brązowych włosów, które, chociaż zaczesane na bok, opadały mu figlarnie na czoło.

Niektórzy na posterunku drwili sobie z niego z tego powodu, nazywając go za jego plecami pięknisiem, albo chłoptasiem. Żaden jednak nie miał na tyle odwagi, by powiedzieć tak o nim w jego obecności. Każdy na posterunku wiedział, że pomimo chłopięcej i nieco gapowatej powierzchowności wystarczy jedna chwila, aby wielkie pięści Michaela Alcorna rozbiły czyjąś twarz na kwaśne jabłko.

Piącha był wzorowym policjantem. Nie zadawał zbędnych pytań, wypełniał polecenia przełożonych, w piciu zachowywał umiar (chociaż wypić mógł o wiele więcej niż jego koledzy od kielicha), na strzelnicy radził sobie znakomicie. Przełożeni najbardziej cenili w nim jednak coś zupełnie innego. Piącha był całkowicie pozbawiony ambicji. Nie interesowały go awanse, medale za zasługi i wyróżnienia. Nie myślał o zajmowaniu cudzych stołków ani o robieniu kariery. Po prostu przychodził rano na komisariat, robił co miał zrobić i wychodził.

– Witam, panie Woolsworth. Zanosi się na miły weekend za miastem, prawda? – zagaił, uśmiechając się od ucha do ucha. – Świeże, zdrowe powietrze dobrze nam zrobi. Tym tutaj w Bostonie prawie nie da się oddychać. 

Pokiwałem tylko głową i wsiadłem do środka.

– No to w drogę, panie inspektorze – oznajmił radośnie i zaczął gwizdać sobie tylko znaną melodię.

 

*

 

Po kilku godzinach jazdy dojechaliśmy do Arkham, gdzie zgodnie z poleceniem panny Blackheart miałem zapoznać się z dodatkowymi materiałami dotyczącymi Jamesa Carmody’ego. Tom Spritz, bo tak nazywał się mężczyzna, który miał przekazać mi niezbędne dokumenty, był człowiekiem podłym i przygnębiająco ograniczonym. Zanim jeszcze wyjechałem z Bostonu powiedziano mi, że poza tym, że zbyt często zagląda do kieliszka, to nie stroni także od kart, koni i chartów. Spodziewałem się najgorszego.

Wszelkie moje obawy potwierdziły się na miejscu. Nie dość, że był widocznie wczorajszy, to dokumentacja, którą mi wręczył daleka była od stanu choćby zadowalającego. Brakowało wielu istotnych materiałów a te, które mi wręczył były w fatalnym stanie.

Spritz był około trzydziestoletnim mężczyzną o rzadkich, słomkowych blond włosach, które cały czas opadały mu na oczy. Miał chorobliwie pryszczatą twarz, która sama w sobie miała coś szczurzego a co dodatkowo uwypuklał krótki, wąski nos, pod którym sterczały żałośliwie rzadkie wąsy oraz wystające jak u szczura zęby.

Tom Spritz był widocznie poirytowany tym, że w sobotni poranek, zamiast obstawiać konie i popijać podłą whisky musi tracić czas w moim towarzystwie, wysłuchując dodatkowo uwag na temat swojej niekompetencji. Przez cały czas naszego nieszczęsnego spotkania nerwowo przestępował z nogi na nogę, zaglądał mi przez ramię i gniewnie reagując na moje krytyczne uwagi dotyczące porządku w dokumentach, cały czas zwalał winę na brak czasu i zbyt duży nakład obowiązków. Co jakiś czas spoglądał również na zegarek. Domyśliłem się, że za niedługo odbywa się kolejny wyścig koni, chartów lub Bóg wie czego.

Najszybciej, jak tylko mogłem zapoznałem się z dokumentacją i niecałą godzinę po naszym przyjściu byliśmy już z powrotem w drodze do Blackwater Creek.

 

*

 

Droga ciągnęła się niemiłosiernie a gwizdanie przez Piąchę wciąż tej samej, jemu tylko znanej melodii sprawiało, że miałem ochotę zatrzymać samochód i kontynuować drogę pieszo. Im bardziej oddalaliśmy się od świateł i zgiełku bostońskich ulic, tym bardziej byłem podirytowany całą tą wyprawą.

W duchu powtarzałem sobie, że moja niechęć nie ma prawa wpłynąć na profesjonalne podejście i wnikliwość, którymi do tej pory się szczyciłem. Pocieszałem się myślą, że być może, gdy już uporam się z Carmodym, dostanę w końcu jakąś naprawdę dużą sprawę. W końcu sama panna Blackheart stwierdziła, że zadań takich, jak to nie zleca się nowym pracownikom. To musi być test – pomyślałem i oparłszy głowę o szybę zacząłem przyglądać się monotonni mijanych pól, aż w końcu usnąłem.

Ze snu zbudził mnie Piącha. Rozespany poprawiłem się na fotelu pasażera i natychmiast spojrzałem przez okno. Po lewej i po prawej stronie, aż po horyzont ciągnęły się pola, na których jeszcze kilka tygodni temu rosła kukurydza. Przed nami, na poboczu stał liniowy autobus a wokół niego grupka zniecierpliwionych pasażerów. Kierowca autobusu, klnąc głośno majstrował przy silniku.

– Wygląda na to, że popsuł się im autokar.

– Widzę Piącha. Co nas to obchodzi? – nie wierzyłem w to, co słyszę, a jednak głos detektywa Alcorna uświadamiał mi, że to dzieje się naprawdę.

– Może mógłbym im pomóc?

– Piącha, to nie nasz problem. Jak bardzo bym nie współczuł tym ludziom, to przecież mamy jasno określony cel, prawda? Jest już późno, zaraz zacznie się ściemniać, a my nadal nie jesteśmy w Blackwater Creek.

– Wiem, wiem, ale może bym zerknął, co tam się zepsuło, co?

Widząc moje spojrzenie utkwione w stacyjce, Piącha westchnął tylko ciężko i ruszyliśmy dalej.

Po niespełna kwadransie ujrzeliśmy idącą poboczem zakonnice. Pod pachą trzymała coś, co przypominało formę do ciasta, w drugiej ręce niosła natomiast sporych rozmiarów torbę. Była najpewniej jedną z pasażerek autobusu, który minęliśmy po drodze i jako jedyna postanowiła ruszyć dalej pieszo. Mogło to oznaczać, że do Blackwater Creek jest już blisko.

– Spotkanie zakonnicy podobno przynosi szczęście, tak mówią. Szczęścia nigdy za wiele, prawda?

Wiedziałem.

Spojrzałem na Piąchę. Wlepił we mnie swoje duże, piwne oczy i bębniąc palcami o kierownicę patrzył na mnie, niczym szczeniaczek.

– Dobrze Piącha – westchnąłem zrezygnowany – Weźmiemy ją pod warunkiem, że będzie nam to po drodze.

Piącha, wyraźnie uszczęśliwiony, przyśpieszył i po chwili, zrównawszy się z maszerującą dziarsko zakonnicą, zatrzymał samochód.

– Dobry wieczór siostro, może podwieźć?

– Szczęść Boże! – wykrzyknęła uradowana – No z nieba mi spadliście panowie. Jeszcze chwila a skończyłyby mi się litanie do odmawiania! Panowie do Blackwater Creek?

– Tak, tak – szybko potwierdził Piącha, wychodząc z samochodu. – Siostra wsiada do środka a ja wrzucę rzeczy do bagażnika.

– Tylko z ciastem ostrożnie, to w prezencie.

Zaciekawiony Piącha uchylił przykrywający formę ręcznik, a po samochodzie rozszedł się zapach jabłek i ciepłego ciasta.

– Szarlotka, moja ulubiona!

– Jak dojedziemy na miejsce ukroję panu kawałek, obiecuje.

Piącha, z uśmiechem od ucha do ucha, ostrożnie umieścił ciasto w bagażniku i po chwili kontynuowaliśmy podróż. Uśmiech nie schodził mu twarzy przez całą dalszą drogę.

– Widzę, że panowie w jakiś ważnych sprawach.

Tylko tego brakowało – pomyślałem. Zaraz zacznie się wypytywanie „a po co”, „a do kogo”, „a co się stało”. Już wolałbym klepać litanię.

– Ach, wie siostra – spojrzałem zdumiony na Piąchę, który nie robiąc sobie nic z moich niemych protestów podjął rozmowę. – Jedziemy dla Blackwater Creek. Ten pan, tu obok mnie, jest urzędnikiem skarbowym z Bostonu.

– Miło mi, Ebenezer Woolsworth – wysyczałem ze złością.

– Jedziemy, bo niejaki James Carmody dopuścił się pewnych finansowych nieścisłości, czy jak to tam się mówi, panie Ebenezerze?

– To sprawy urzędowe, o których nie za bardzo mogę mówić – odwróciłem się w stronę siostry. – Rozumie pani?

– Ja tak tylko – odparła, uśmiechając się – Żeby zagaić jakoś rozmowę. Ja to nie wiem, jak tak można milczeć tyle czasu. Mają się panowie gdzie zatrzymać? O ile mi wiadomo w Blackwater nie ma żadnego pensjonatu.

– Proszę się nie martwić, poradzimy sobie.

– Mogłabym poprosić znajomą, aby panów przyjęła. To starsza, nobliwa kobieta. Sama do niej jadę. Nie będzie to nic niestosownego, mogą być panowie o to spokojni.

Zakonnica wraz z Piąchą kontynuowali rozmowę a ja, dyskretnie spoglądając w lusterko, przyglądałem się siostrze Felicji.

Siostra była wysoką, kościstą kobietą, o niezwykłej jak na zakonnicę urodzie. Miała pociągłą twarz i długie proste włosy koloru dojrzałej pszenicy. Z szarych oczu bił, tak charakterystyczny dla ludzi głęboko wierzących, spokój oraz ciepło. Do tak uroczej i atrakcyjnej twarzy zupełnie nie pasował łamiący się w połowie, garbaty, orli nos. Ta, mogłoby się wydawać, dyskwalifikująca niedoskonałość, nie szpeciła jednak twarzy siostry, lecz dodawała jej zadziorności. Czegoś, co choć trudne do sprecyzowania, podkreślało jej niezwykłą urodę.

Ubrana była w czarny habit z przepasanym czarnym paskiem szkaplerzem, oraz czarny welon z białym krzyżykiem nad czołem.

Z rozmowy wynikało, że do Blackwater Creek jedzie z przyjacielską wizytą do niejakiej wdowy Hawking. Pani Janine Hawking od lat wspierała zgromadzenie siostry Felicji darowiznami pieniężnymi oraz innymi formami pomocy materialnej, co na przestrzeni czasu wyewoluowało w przyjaźń między wdową a zakonnicami. Niesione przez siostrę Felicję ciasto miało być wyrazem podziękowania za pomoc i serdeczność, którymi stara wdowa je obdarzała. Według słów siostry Felicji, pani Hawkings była osobą bardzo ciepłą i serdeczną dla ludzi. Gdy tylko miała możliwość komuś pomóc, natychmiast to robiła, nie zastanawiając się ile to będzie ją kosztować, ani co pomyślą inni. Jednocześnie uparcie obstawała przy swoich racjach i przekonaniach. Zwykła mówić głośno i wyraźnie o tym, co jej się nie podobało. Była gorącą zwolenniczką ogłoszonej jakiś czas temu prohibicji, uważała bowiem, że alkohol i papierosy to w istocie narzędzia szatana, którymi otumania on ludzkie umysłu i wiedzie na wieczne potępienie.

Piącha cały czas kiwał przytakująco głową, rzadko wtrącając coś do rozmowy. Nie wiem, jak dalece faktycznie zgadzał się z siostrą Felicją, a jak bardzo myślał o znajdującym się w bagażniku cieście, ale rozmowa z duchowną sprawiała mu dużo przyjemności. Aby uniknąć wciągnięcia w konwersacje, otuliłem się paltem i udając, że śpię, spoglądałem na mijany krajobraz.

Wszędzie, po obu stronach piaszczystej drogi, którą jechaliśmy, po horyzont ciągnęły się gołe pola. Przygnębiająca nuda monotonnego krajobrazu zaczęła powoli wywoływać we mnie dziwny smutek.

Jak ludzie mogą tu żyć? – zastanawiałem się w duchu. Bez kin, kawiarni, knajp. Bez ryku samochodów, śmiechu kobiet i świecących kolorowo neonów.

Z każdej strony otaczały nas gołe pola, po których, między gnijącymi resztkami upraw, przechadzały się stada najprzeróżniejszego ptactwa. Nerwowe krakanie wron mieszało się z ćwierkaniem wróbli i innych nieznanych mi ptaków. Grzebiąc w ziemi za resztkami kukurydzy nie widziały czarnych, drapieżnych kształtów, które dryfując wysoko na niebie czekały, tylko aby w odpowiednim momencie spaść na nie z furią i rozerwać ostrym pazurami. Co jakiś czas przez pole przebiegła rodzina dzików lub stadko saren.

Nuda.

Gdy na horyzoncie pojawiły się w końcu pierwsze, nieliczne zabudowania Blackwater Creek, było już późno, zimno i myślałem, że podróż tutaj zajęła nam lata, a nie godziny. Wrześniowe wieczory w tym roku były wyjątkowo chłodne, więc marzyło mi się tylko jak najszybciej dojechać na miejsce, znaleźć pokój, zakopać się w pościeli i zasnąć.

Wąska, piaszczysta droga prowadziła nas jeszcze przez chwilę, aż w końcu minęliśmy drewniany, zaniedbany szyld Blackwater Creek i wjechaliśmy do wsi. Trzeba było teraz odwieźć siostrę Felicję na miejsce i rozejrzeć się za noclegiem.

Gdy mijaliśmy pierwszy w okolicy dom, znajdujący się nieco na skraju całej osady, spostrzegłem siedzącego na werandzie mężczyznę.

– Zatrzymaj się. Zapytam tego tam, gdzie możemy przenocować.

Dom, przed którym się zatrzymaliśmy nie różnił się niczym od tysięcy innych domów w regionie. Tak jak te, które mijaliśmy po drodze, zbudowany został na planie prostokąta i obłożono go poziomo deskami, które swoje najlepsze czasy ewidentnie miały już za sobą. Biała farba, którą kiedyś były pomalowane, w wielu miejscach odchodziła od desek wielkimi, łuszczącymi się plastrami a sam kolor nie miał już nic wspólnego z bielą. Pył, kurz i deszcz sprawiły, że całość prezentowała się naprawdę ponuro. Na otaczającej werandę drewnianej balustradzie stały różnego rodzaju gliniane wazy i dzbany, pełniące zapewne funkcję ozdoby. Całość budynku wieńczył prosty, spadzisty dach.

Przed domem, na drewnianej werandzie, bujając się w fotelu siedział starszy mężczyzna. Paląc fajkę spoglądał w naszym kierunku, jakby zastanawiał się, czy przed jego domem naprawdę zatrzymał się samochód. Bezmyślnie wypuszczając kolejne kółka dymu kołysał się tylko w przód i w tył. Wisząca u sufitu werandy pojedyncza lampka rzucała odrobinę światła na opartą o ścianę strzelbę.

Zanim wysiadłem, spojrzałem jeszcze w kierunku Piąchy i niemal uderzyłem głową o sufit, gdy niespodziewanie usłyszałem donośny, skrzekliwy głos dochodzący od strony domu. Zanim zdążyłem się odwrócić, z samochodu wygramoliła się już siostra Felicja i szybkim krokiem ruszyła w kierunku werandy.

– Szczęść Boże pastorze!

Mężczyzna przestał się bujać i oparłszy się o ścianę domu, ciężko podniósł się z fotela.

– Ach, wszelki duch pana Boga chwali, szczęść Boże.

– Nie poznaje mnie pastor? To ja, siostra Felicja Hemson – usłyszałem głos siostry Felicji. Zakonnica złapała się pod boki i przechyliwszy zadziornie głowę spojrzała na mężczyznę. – Spotkaliśmy się kiedyś w Arkham, z przeoryszą Cecylią, pamięta pastor? Na Święta Bożego Narodzenia wspólnie zorganizowaliśmy wieczerzę wigilijną dla najuboższych.

Duchowny nerwowo przełknął ślinę i spojrzał na znajdującą się przed nim kobietę, za wszelką cenę unikając jej wzroku, co wydało mi się nieco dziwne, skoro rzekomo się znali. Nerwowo obracając fajkę w dłoniach taksował siostrę wzrokiem, po czym bezradnie rozłożył ręce.

– Siostra wybaczy, ale lata już nie te, co kiedyś. Głowa nie ta, pamięć szwankuje – powiedział stukając się w głowę fajką. – Nie znaczy to oczywiście, że was tu nie przyjmę. Jak mówi Pismo: głodnych nakarmić, spragnionych napoić, nagich przyodziać, przybyszów w dom przyjąć i tak dalej, i tak dalej. A właśnie, kim są siostry towarzysze?

Zakonnica odwróciła się w stronę samochodu przywołując nas wzrokiem.

– Przedstawiam pastorowi detektywa Piąchę oraz pana…

– Ebenezer Woolsworth, urząd skarbowy w Bostonie, dobry wieczór.

– Pastor, a także szeryf, Dick Sproustone – zaskrzeczał w odpowiedzi, podnosząc brew. – Miło mi panów gościć w moim domu. Policjant, urzędnik i zakonnica, jak w jakimś kawale, co?

Piąchą wesoło pokiwał głową, po czym ruszyliśmy za gospodarzem do środka.

– Ale zaraz! – odwrócił się nagle na pięcie, stając twarzą w twarz z zakonnicą. – Siostra Felicja! No przecież, już pamiętam! Jak mogłem zapomnieć. Teraz już pamiętam, tak. Zima, wieczerza wigilijna i przeorysza Cecylia, która cały wieczór chodziła boso, bo oddała buty jednemu z bezdomnych. Jak mogłem zapomnieć! – wykrzyknął zadowolony.

Światło zwisającej z dachu werandy lampki, chociaż liche, pozwoliło mi przyjrzeć się naszemu gospodarzowi. Mężczyzna miał na oko sześćdziesiąt lat. Ubrany był w podniszczony, poplamiony w wielu miejscach czarny garnitur, co samo w sobie wołało już o pomstę do nieba. Spod marynarki wystawała zżółkła, niegdyś biała koszula. Na nogach miał parę rozklejonych, ubrudzonych zaschniętym błotem butów z rozwiązanymi sznurowadłami. Całości wizerunku dopełniała zawiązana pod szyją czarna apaszka.

Przedstawiciel lokalnej władzy a wygląda zupełnie jak jeden z tych zapijaczonych bostońskich próżniaków, którzy przez całe dnie chlają whisky w zatęchłych piwnicach – pomyślałem, starając się nie zapominać, żeby zachować uśmiech na twarzy. Pastor i szeryf w jednym – jak to w ogóle jest możliwe?

W milczeniu weszliśmy do środka. Państwo Sproustone najwyraźniej szykowali się do wieczerzy, bo na stole znajdowały się już dwa przygotowane nakrycia. Wchodząc do salonu natrafiliśmy na akurat wychodzącą z kuchni panią Sproustone – otyłą starsza kobietę, której wygląd był definicją nijakości. Jedynym, co zwróciło moja uwagę była para zmęczonych, podkrążonych oczu, którymi na nas spojrzała.

– Kochanie, mamy niespodziewanych gości. Czy znalazłoby się dla nich nakrycie?

– Ależ oczywiście, Dick – kobieta odpowiedziała beznamiętnym głosem. – Przybyszów w dom przyjąć, czyż nie? – Po czym bez słowa oddaliła się do kuchni, a my zasiedliśmy przy stole.

Pomimo tego, że dom państwa Sproustone z zewnątrz sprawiał przykre wrażenie powolnego upadku, w środku panował nienaganny porządek. Na starannie pomalowanych ścianach wisiały co prawda nudne, sztampowe landszafty a półki uginały się od tandetnych dupereli, ale całość wywarła na mnie jak najlepsze wrażenie. Gospodyni domu, w przeciwieństwie do swojego męża, ubrana była schludnie. Pod nienagannie białym fartuchem wyszywanym w kolorowe kwiaty nosiła starannie wykrochmaloną i pachnącą suknię – była wręcz całkowitym zaprzeczeniem pastora.

Jedynym, co mi się nie spodobało był panujący w środku półmrok i dziwny, nieprzyjemny zapach. Z początku wydawało mi się, że to wiatr nawiewa do środka ów fetor ze znajdujących się wokół pól, jednak nawet wtedy, gdy zamknięto okna nieprzyjemny zapach ciągle wisiał w powietrzu. Był to ewidentnie cierpko-słodki zapach fermentujących w słońcu owoców i resztek pożywienia. Być może gospodarze wyrzucali resztki zbyt blisko domu?

Gdy zasiedliśmy przy stole, mogłem w końcu bliżej przyjrzeć się naszemu gospodarzowi. Tak jak wspomniałem wcześniej, pastor Sproustone był już starszym mężczyzną, na oko sześćdziesięcioletnim. Jego cera miała chorobliwy, lekko oliwkowy odcień, który dodatkowo, w panującym wewnątrz domu półmroku, nadawał jego rysom pewnego demonicznego sznytu.

Wysokie, lekko cofnięte czoło, poznaczone falami głębokich zmarszczek, zajmowało większą część twarzy, co dodatkowo uwypuklała postępująca łysina. Strąki szarych włosów spływały niedbale po skroniach wielebnego, podczas gdy czubek głowy pozostawał idealni łysy. Nos pastora, płaski i wąski nadawał mu nieco apodyktycznych rysów a zadziwiająco duże, wąskie usta w trakcie rozmowy wydawały się w ogóle nie otwierać. Rozmawiając spoglądał na nas drobnymi, głęboko osadzonymi oczami, których rozmyte, niebieskie źrenice niechybnie świadczyły o zamiłowaniu pastora do alkoholu.

–- No to co, napijemy się – rzekł w pewnym momencie, sięgając po stojącą na komodzie butelkę z ręcznie robioną etykietą. Nie miałem żadnych wątpliwości co do tego, że znajdujący się w środku alkohol nie pochodził z legalnego źródła. Wielokrotnie miałem do czynienia z kontrabandą i w mgnieniu oka potrafiłem rozpoznać symbole pozostawiane na etykietach przez bimbrowników. Zachowanie pastora było dla mnie całkowitym szokiem. On, pastor i szeryf, oferuje urzędnikowi i policjantowi na służbie alkohol? Jak bardzo zdeprawowane musiało być to miasteczko, skoro sam szeryf bez skrupułów oferował nam whisky!?

Gdy zamierzał się już, aby mi polać, szybkim ruchem chwyciłem stojącą przede mną szklankę i wymownym ruchem postawiłem ją do góry nogami. Widząc to, pastor wykrzywił twarz w złośliwym grymasie.

– Pastorze, czy też szeryfie? Nie wiem jak mam się do pana zwracać. Proszę mi wybaczyć, ale o ile mi wiadomo, to obowiązujący zakaz spożywania alkoholu dotyczy wszystkich obywateli, o czym pan, jako przedstawiciel władzy powinien chyba wiedzieć.

Pastor, zagryzając wąskie wargi niemal do krwi, patrzył na mnie wściekle a ręka, w której trzymał butelkę drżała nerwowo. Patrząc w twarz pastorowi mogłem przysiąc, że na ułamek sekundy zobaczyłem na niej grymas prymitywnej furii.

– Panie Ebenezerze – odezwała się pojednawczo siostra. – To jedynie wyraz gościnności pastora, na pewno nie miał on żadnych złych intencji. Obowiązują nas przecież prawa gościnności, czyż nie? – dodała przymilnie.

Pastor, cały czas patrząc mi w oczy odstawił butelkę i jakby nic się nie stało, zaczął jeść przyniesiony w międzyczasie gulasz.

Dobry Boże, jak on (oni, bo Piącha też) mogli to jeść?! Pomimo tego, że byłem głodny jak wilk to nawet nie tknąłem jedzenia, tłumacząc się chorobą wrzodową. Piącha, zdaje się nie widział problemu, bo z entuzjazmem wpychał do ust brązową, cuchnącą breję.

– Zatem – odezwał się na nowo pastor, a drobinki jedzenia i strużki sosu spływały mu po zarośniętym podbródku – Czemu zawdzięczamy wizytę tak znamienitych gości? – spytał z błyskiem w oku i odniosłem wrażenie, że nasza wizyta tutaj była mu bardzo nie na rękę.

– Wie pastor – odezwała się Felicja – Przyjechałam w odwiedziny do kochanej wdowy Hawking. Dawno nie miałyśmy w zakonie od niej żadnych informacji, a że akurat nadarzyła się okazja, to postanowiłam się z nią spotkać. Nie wie może pastor co u niej słychać?

Wielebny w milczeniu odłożył sztućce na bok.

– Ach no tak, skąd mogła siostra wiedzieć. Wdowa Hawking… przykra sprawa.

– Coś się stało? Proszę mówić!

– Cóż, otrzymaliśmy zgłoszenie o jej zaginięciu.

– Zaginięciu! Ale jak to? Dobry Boże! Panie detektywie! – Felicja chwyciła za rękę cały czas jedzącego Piąchę. – Skoro wyrokiem boskiej opatrzności jest Pan tutaj z nami, to może mógłby pan nam pomóc? Pastor Sproustone na pewno będzie wdzięczny za każdą pomoc, prawda?

Może tylko mi się przewidziało, ale po reakcji pastora odniosłem wrażenie, że jakąkolwiek naszą pomoc uważał za całkowicie niepotrzebną. Nie było to jednak moim zmartwieniem.

– Dwa tygodnie temu bliski przyjaciel pani Hawking – Hector Whiney – powiadomił nas o jej zniknięciu. Gdy zmierzał do niej na umówione wcześniej spotkanie okazało się, że drzwi do domu są otwarte. Co ciekawe w kuchni, na blacie, czekało świeżo upieczone ciasto i dwa talerzyki. Wyglądało to tak, jakby wdowa czekała na jego wizytę i nagle, z niewiadomych nam przyczyn po prostu zniknęła. Wiedząc, jak bardzo wdowa Hawking poświęcała się na rzecz naszej lokalnej społeczności i jak wierną parafianką była natychmiast rozpocząłem śledztwo.

– W domu nie znaleźliśmy żadnych śladów włamania ani niczego, co świadczyłoby o tym, że wobec wdowy użyto przemocy. Równocześnie szukaliśmy pani Hawking, albo pozostawionych przez nią śladów, po okolicznych polach i drogach. Przeczesaliśmy nawet fragment znajdujących się nieopodal wzgórz. I nic. Żadnych śladów. Jak kamień w wodę. – zawiesił na chwile głos, po czym dodał pełen zapału – Ale nie poddajemy się! Proszę być dobrej myśli.

Wszystko to powiedział, nawet na chwilę nie odrywając wzroku od leżącego przed nim talerza. Jakby bał się spojrzeć siostrze Felicji w oczy. Zakonnica, wyraźnie zasmucona, patrzyła błagalnie na Piąchę, który gdy tylko skończył w końcu jeść, obiecał, za zgodą pastora, pomóc w poszukiwaniach.

Zapanowało ponure milczenie. Żona pastora pozbierała ze stołu brudne talerze i zniknęła w kuchni. Na zewnątrz była już ciemna noc. Gdzieś w oddali wyły psy.

– No, a pan, panie Woolsworth, co pana do nas sprowadza? – gospodarz ożywił się na nowo, wypiwszy kolejną szklaneczkę.

– Wolałem odłożyć tę rozmowę na jutro, ale skoro już tu jesteśmy, to może lepiej mieć to za sobą. O ile czuje się pan na siłach?

– Oho! Patrzcie, jaki ważniak – pastor był już wyraźnie podpity. – Mówże pan!

– Przyjechałem tutaj w związku z działalnością pana James’a Carmody’ego.

Pastor wyprostował się nagle i nalewając sobie kolejną porcje alkoholu podsunął się na krześle w moim kierunku. Był żywo zainteresowany, niemalże podniecony tą informacją. Gdy nachylił się bliżej poczułem z jego ust kwaśny smród fermentujących owoców.

– Carmody, stary diabeł! Wiedziałem, że się w końcu doigra. Co tam na niego macie? Pójdzie siedzieć?

– To zależy od materiału dowodowego i postawy pana Carmody’ego.

Ale stary pastor zupełnie mnie nie słuchał. Popijając ze szklanki, wyraźnie zadowolony patrzył w sufit.

– Carmody, przeklęty Carmody. Ja wiedziałem, czułem, że ta gnida w końcu wpadnie w ręce sprawiedliwości. Tego było już za dużo, za dużo. Słyszy pan? Te wszystkie samochody, które przyjeżdżały do niego późną nocą, wizyty nieznajomych, podejrzanie wyglądających mężczyzn. Wiedziałem, że coś się tam kręci, ale żeby zwrócić tym uwagę Urzędu Skarbowego w samym Bostonie! No, no, poważna sprawa. Ale dobrze mu tak, wie pan? Dobrze mu tak, starej łajzie. Ma za swoje.

– Skoro domyślał się pan, że na farmie Carmody’ego mają miejsce jakieś podejrzane interesy – bo do tego pan zmierza –  to, czemu pan nie interweniował? Ma pan przecież ludzi, a nawet przy ich braku powinien pan zgłosić swoje podejrzenia przełożonym.

– Bałem się kochanieńki, bałem! Nie znasz pan rodziny Carmody’ego i tej całej jego bandy. Podejrzane typy, bardzo niebezpieczne. Kiedyś tacy nie byli, ale odkąd przestałem widywać starego, tzn. Jamesa, wszystko jakby jeszcze się pogorszyło. Teraz interesem kierują jego synowie: Brendan i Damien. Ale teraz, jakżeście przyjechali, to skrzyknąć mogę chłopaków i jutro pojedziemy do nich w odwiedziny. Ja panu mówię, Carmody to nie jest byle bubek i bez walki się nie podda, ale spokojnie. Wezmę chłopaków i pojedziemy tam uzbrojeni po zęby. Wystrzelamy ich jak kaczki, mówię panu.

Taka deklaracja z ust pastora, prawdę mówiąc, szczerze mnie zdumiała.

– Nie ma co się podpalać pastorze, spokojnie. Jakie podejrzane interesy ma pan na myśli?

– Ach, gdzie tam. Nic konkretnego, ale sam pan przyznaj. Jakie to interesy mogą załatwiać ciemną nocą z przyjezdnymi, których nikt nawet na oczy nie widział? Czym oni tam handlują jak nie bimbrem? A zresztą, czym by nie handlowali to podatku od tego z pewnością nie odprowadzają i mają teraz za swoje, hehehe – pastor zaśmiał się chrapliwie spoglądając na mnie mętnym, niemal nieprzytomnym wzrokiem. Widać musiał pić od samego rana, bo niemożliwe było, aby doprowadził się do takiego stanu kilkoma szklaneczkami whisky.

– A teraz – czknął głośno – muszą mi państwo wybaczyć, ale udam się na spoczywanie, tzn. na spoczynek. Jeśli chodzi zaś o nocleg, to prześpią się państwo u Jarway’ów. Trzeba pojechać dalej prosto i na pierwszym skrzyżowaniu skręcić w lewo. Po jakimś czasie trafią państwo na farmę starego Malcolma. No, czas na mnie – zakończył i ciężko opierając się o stół podniósł się z krzesła, a następnie ruszył w stronę prowadzących na piętro schodów. Przykro było patrzeć, jak pastor co chwila łapie się kurczowo ściany a każdy kolejny krok jest wyzwaniem rzuconym prawom grawitacji. Cały czas bełkotał coś niezrozumiale pod nosem, aż w końcu, z niemałym trudem wspiął się na piętro.

– Aha! – odwrócił się jeszcze do nas stojąc na szczycie schodów – zapraszam oczywiście jutro na, na, na nabożeństwo. Nie akceptuję odmowy! – podkreślił wagę wypowiedzi niezdarnym ruchem ręki, po czym zniknął na piętrze.

Nie czekając dłużej pożegnaliśmy się z żoną pastora i udaliśmy się w kierunku farmy Jarway’ów.

Jadąc samochodem pod wskazany adres rozmyślałem o tej niezapowiedzianej wizycie. Coś nie zgadzało mi się w zachowaniu pastora, w całej atmosferze tego domu. Wyglądało to tak, jakby pastor w ogóle tam nie pasował. Jego pijaństwo i niechlujność w rażący sposób kłóciły się oczywiście z pełnioną funkcją, ale odniosłem wrażenie, że pastor był tam jakby nie na miejscu. Nie pasował do czystych firanek i zasłon, do dziesiątek bibelotów i starannie wyprasowanego obrusu. Między nim a jego żoną, między nim a całym domem panował ciężki do wytłumaczenia dysonans.

Nie pasowała mi też jego zapiekła nienawiść do Carmody’ego. Zakładając, że brał od nich alkohol, którym regularnie upijał się od rana, to czemu tak na nich psioczył? To nie miało najmniejszego sensu. Czy chodziło o jakieś sprawy finansowe? Czy mogło być tak, że w zamian za milczenie i przymykanie oczu na cały proceder Carmody zobowiązał się do płacenia haraczu? Pieniądze i alkohol w zamian za spokój? Nie było to nic niezwykłego w półświatku. Czyżby Carmody w końcu się zbuntował i teraz pastor postanowił się na nim zemścić?

Z dotychczasowej praktyki wiedziałem, że sąsiad czy nie sąsiad, rodzina czy nie rodzina, ludzie gotowi byli do najgorszych podłości wobec siebie, gdy w grę zaczynały wchodzić pieniądze. Pycha, chciwość, żądza, gdy tylko nadarzała się okazja natychmiast roztaczały przed człowiekiem złudne wizje bogactwa i szczęśliwości a człowiek, jak to człowiek, ulegał im bezkrytycznie.

Sama sprawa zaginionej wdowy interesowała mnie średnio, żeby nie powiedzieć wcale. Staruszce na stare lata najwyraźniej odbiło i nie mówiąc nic nikomu wyszła z domu, zgubiła się i już. Ot, cała tajemnica.

 

*

 

Centralnym punktem farmy Jarway’ów był sporych rozmiarów plac, na którego obwodzie znajdował się dom właścicieli oraz różne zabudowania gospodarcze. Wjeżdżając na teren posesji Piącha zwrócił mi uwagę na stojącego w cieniu drzew mężczyznę, który grzebał kijem w płonącym przed nim ognisku. W świetle reflektorów ujrzeliśmy w nim sporych rozmiarów zwierzę. Mężczyzna, najwidoczniej pracownik rolny, spojrzał w naszym kierunku i splunął na dymiące w ognisku ścierwo.

Gdy tylko zatrzymaliśmy się przed wejściem do domu, na zewnątrz od razu wyszedł starszy mężczyzna. W dłoniach trzymał strzelbę. Ubrany był w starte jeansy i kraciastą flanelową koszulę. Z głowy spadał mu czarny, filcowy kapelusz.

– Czego tu? – warknął.

– Dobry wieczór – odparłem, wychylając się przez szybę. – Pastor Sproustone skierował nas tutaj, abyśmy spytali o możliwość noclegu. (W związku z zaginięciem wdowy Hawking siostra Felicja siłą rzeczy szukała go z nami).

– Wyście od pastora – powiedział z ulgą i odłożył trzymaną kurczowo broń. – wyjdźcie, zapraszam. Głodni?

– Nie, nie, dziękujemy. Niebezpieczna okolica? – spytałem, patrząc na opartą o ścianę broń.

– Czy niebezpieczna, to nie wiem, ale kręcą się tutaj ostatnio jakieś samochody podejrzane. Tam jeżdżą – wskazał w roztaczający się za nami mrok – do Carmody’ego. No, ale co tu tak stać będziecie, wejdźcie do środka. Noc idzie, licho nie śpi.

– Zwierzęta wam zdychają gospodarzu? – usłyszałem zza pleców tubalny głos Piąchy.

– Ano, mrą. Ale do środka, chodźta do środka. Pete! – krzyknął w stronę stojącego przy ognisku mężczyzny – jesteś pewien, aby to wszystko?

Mężczyzna pokiwał ponuro głową i ponownie wbił wzrok w skaczący przed nim ogień.

W domu czekała na nas żona pana Malcolma Jarway’a – Edith. Oboje mieli już dobrze po pięćdziesiątce, ale jak na swój wiek trzymali się całkiem nieźle. Pomimo późnej pory podjęli nas w skromnie umeblowanym salonie. Malcolm rozsiadł się wygodnie w bujanym fotelu i zapaliwszy fajkę z aromatycznym tytoniem, przyjrzał się nam uważnie. Gdy spojrzał na siostrę, wyraźnie się uśmiechnął.

– I jak wam się nasz pastor widzi, co?

– No cóż – odpowiedziałem rozkładając ręce. – Zawsze taki był?

– A nie, gdzie tam. Jakiś czas temu coś mu się poprzestawiało, na zdrowiu podupadł, no i pić zaczął więcej. Ale to, to nic! – odkręcił się na fotelu do siedzącej obok żony. – Edith powiedz no im jakie rzeczy pastor w niedziele na ambonie wygaduje. Pani jest zakonnicą, drugi pan z policji. Nie ma co się bać, może przyjechali porządek zrobić?

Starsza kobieta, otulona białym, grubym swetrem uniosła wzrok znad robótki ręcznej. Rozejrzała się po nas i skupiła wzrok na siostrze Felicji.

– Widzi siostra, ja jestem zwykłą, prostą kobietą, co w Boga wierzy.

– Bardzo dobrze, pani Jarway, wiara to fundament naszego życia.

– Ale widzi mi się – kontynuowała – że z tym naszym pastorem coś nie do końca jest w porządku. Zdaje mi się, że coś z głową u niego nie tak. W seminarium nie byłam, świętych ksiąg nie studiowałam, ale gdy pastor w kościele zamiast o Bogu, mówi o jakiejś wielkiej matce, to niechybnie coś jest nie tak.

– Może pastor miał na myśli Maryję, Matkę Bożą, matkę nas wszystkich – W tym sensie wielką?

– Gdzie tam, siostro! Ja stara jestem, lecz nie głupia i słuch mam dobry.

Zakonnica, zaczerwieniwszy się wlepiła wzrok w trzymaną w dłoniach filiżankę herbaty.

– I to nie tylko ja tak uważam. Sporo osób przestało chodzić do kościoła odkąd pastor zaczął gadać z ambony rzeczy, których w domu Boga wypowiadać nie należy. Herezja! Tak, herezja!

– Ależ pani Jarway! – oburzyła się siostra Felicja – Nie wierzę, żeby pastor odważył się na coś takiego. Owszem, zgodzę się, że nadszedł dla niego teraz trudny czas, że Pan Bóg poddaje go próbie, że ma w tym jakiś cel. Ale herezja! Nie, nie, pastor Sproustone nie mógłby…

– Dziecko – staruszka odezwała się spokojnym głosem – ja wiem, że ciężko w to uwierzyć. Widzę, że serce masz dobre i wrażliwe na krzywdę innych. Ale uwierz mi, wiem co słyszałam.

– Słyszałam i widziałam, jak pastor z szalonym blaskiem w oczach opowiadał z ambony o wielkiej matce. Wznosił ręce do nieba, zaklinał się na wszystko, że to właśnie jej powinniśmy oddawać cześć i szacunek. Z obłąkańczą pasją wmawiał nam, że jest ona matką nas wszystkich, że kocha nas i da nam to, czego chcemy. Drżącym głosem zapewniał, że wybaczy nam wszystko, że zapomni o tym, że ośmieliliśmy niegdyś ją porzucić. Jest tylko jeden warunek. Gdy usłyszymy jej głos musimy rzucić wszystko i iść za nią. Iść do niej w las, w góry, gdzie czeka na nas, zawsze kochająca, gotowa wykarmić nas wszystkich jeśli tylko przyjdziemy do niej.

Siostra Felicja milczała. Nie wiedząc co powiedzieć uporczywie wpatrywała się w trzymaną w dłoniach filiżankę.

Trzeba przyznać, że słowa staruszki zrobiły na niej spore wrażenie. Kult wielkiej matki – jakaś herezja głoszona publicznie w biały dzień w kościele, to było coś, czego zupełnie się nie spodziewałem. Podejrzewałem u pastora jakąś chorobę psychiczną, która podlewana alkoholem błyskawicznie się rozwinęła, ale coś takiego? Na całe szczęście ani stan umysłu pastora, ani wygłaszane przez niego homilie nie wchodziły w zakres moich obowiązków.

– Kiedyśmy z Jamesem sporo czasu razem spędzali – zmienił temat gospodarz. – Czy to na ryby chodziliśmy, czy tak po prostu pogadać przyszedł do mnie a ja do niego. Ojcem chrzestnym mojego dzieciaka nawet go zrobiłem. Teraz będzie już z miesiąc czasu jak go widziałem ostatnio. Sam do niego nie pojadę, bo czemu. Ale jego chłopaków czasem widuje. Zmienili się. Jakoś tak źle się na nich patrzy.

– Pamiętam – zaciągnął się mocno fajką – jak niechcący spotkałem jednego z nich – Brendana. To było zdaje się dwa tygodnie temu [11 IX 1926 przyp. Woolsworth]. Szedłem se po polu, popatrzeć chciałem jak rośnie, gdy zauważyłem, że na skraju pola stoi jakiś człowiek. Przywołałem psa i poszliśmy w stronę nieznajomego. Zagaiłem do niego z daleka co on za jeden, ale milczał tylko. Gdy podszedłem bliżej ujrzałem, że to nie żaden nieznajomy, ale jeden z chłopaków Carmody’ego. Brendan – krzyknąłem i dopiero wtedy ujrzałem, że wokół niego piszczy i kotłuje się setka szarych, spasionych szczurów. Wierciły się wokół niego, właziły mu po nogach. Gdy po chwili dzieciak Carmody’ego na mnie spojrzał, zdębiałem. Na jego twarzy, we włosach, na ramionach, nawet pod ubraniem, no wszędzie pełzało robactwo: muchy, pszczoły, wije, nie wije, no wszystko na raz! Pies mój zaczął wyć i warczeć, czy to ze strachu, czy z czego nie wiem, ale kręcił się wokół moich nóg jak szalony. I nagle, jakby nigdy nic Brendan odwrócił się i ruszył w stronę swojej farmy, prowadząc za sobą piszcząca, bzyczącą armię szczurów i wszelkiego robactwa. Do tej pory w koszmarach widzę jego oczy. Czarne jak węgiel, opalizujące dziwnym blaskiem. Straszne.

Mężczyzna zamilkł i bez słowa paląc fajkę, wypatrywał czegoś przez okno.

No nie powiem, relacja Jarway’a była dosyć niezwykła, chociaż oczywiście miałem poważne wątpliwości co do jej prawdziwości. Pewnie faktycznie widział Brendana, ale cały ten opis szczurzej świty i pełzającego po nim robactwa był na pewno niepotrzebnie wyolbrzymiony. Pytanie, czemu to zrobił? Czyżby chciał nas przestraszyć?

– No to co z tą zarazą gospodarzu? – odezwał się Piącha, chcąc zmienić temat.

– Ano zaraza, co zrobisz. Poszliśmy do weterynarza, pokazali zwierzęta i tyle. Powiedział, że nad tym popracuje, wziął jakieś próbki i wyjechał do Arkham, do laboratorium. I tyleśmy go widzieli. Już tydzień prawie minął jak go nie ma. A zwierzęta mrą jak marły.

– To kara za herezję – odezwała się Edith.

– Jaka kara! – wykrzyknął, spoglądając gniewnie w stronę małżonki – Com ja winien, żeby mi bydło i trzoda padały. Jam nic złego nie zrobił. Podatki płacę, pieniądze na czas oddaję. Za co mnie kara, a?

Z taka logiką nie mogłem dyskutować, więc pokiwawszy bez przekonania głową zaproponowałem Piąsze, żebyśmy zapalili na zewnątrz. Musieliśmy przecież ustalić plan na jutro.

Gdy wyszliśmy na zewnątrz okazało się, że widziany przez nas mężczyzna wciąż przygląda się, dogasającemu już teraz, ognisku. Gdy podeszliśmy do ogniska naszym oczom ukazał się niski, zgarbiony mężczyzna w słomkowym kapeluszu i dżinsowych ogrodniczkach. Starannie zapięta flanelowa koszula kryła wątłe, chuderlawe ciało. Nieznajomy co jakiś czas zanosił się silnym, odkrztuszającym kaszlem, któremu towarzyszył obrzydliwy dźwięk odklejającej się flegmy.

– Pali pan? – zagaiłem.

Mężczyzna splunął ciężką, galaretowatą wydzieliną i bez słowa sięgnął po papierosa.

– Zaraza, co? – Piącha szturchnąłem końcem buta dogasające ścierwo.

– Ano. Zaraza.

– Długo już trwa?

– Ano będzie z miesiąc już. Może dłużej. Nie wiem. Nagle bydło zaczęło chorować, potem świnie i reszta. Jakichś bąbli dostały, jakby po oparzeniu. Nie moja rzecz, nie znam się. Pan Malcolm zawezwał weterynarza a ten wziął próbki i pojechał do laboratorium. Niczego takiego nie widział wcześniej, tak powiedział. Dla mnie to zaraza jak zaraza i tyle. Jak przyszła tak i pójdzie. Czasu jeno trzeba, jak do wszystkiego.

Pete mówił bardzo powoli, ospale. Przeciągał słowa, czasami zawieszał się nagle nie kończąc zdania. Każdemu wdechowi i wydechowi towarzyszyło ciche świszczenie.

– Słyszeliśmy, że w ostatnim czasie sporo obcych przyjeżdża do Blackwater. Widział ich pan, rozmawiał z nimi?

– Panowie policjanci, czy to przesłuchanie? – mężczyzna spojrzał na nas zmęczonymi, przekrwionymi oczami, nerwowo wycierając usta kantem rękawa. Gdy to robił ujrzałem, że skóra pod rękawem pokryta była obrzydliwymi bąblami i pęknięciami, jak po silnym oparzeniu.

– Proszę to potraktować jako pogawędkę przy ognisku, dobrze?

Pete popatrzył na nas chwilę się wahając, po czym usiadł na leżącym obok ogniska kawałku drewna i zapalił papierosa.

– Jakżeście byli u pastora i pana Malcolma, to pewnie wiecie o samochodach, które ciemną nocą zajeżdżają na farmę Carmody’ego i wyjeżdżają z niej przed wschodem słońca. Co ja wam więcej mogę o nich powiedzieć? Ani z nimi nie gadałem, ani nic. Tyle ino wiem, że przyjeżdżają.

– No dobrze, ale czy nigdy nie zatrzymali się tutaj na nocleg?

– A gdzie tam! Oni raz-dwa załatwiają, co mają załatwić i tyle. Ostatnim, kto tu nocował z zewnątrz, był taki gość z Arkham wraz z małżonką. Zdaje się, że profesor czy tam doktor. Archeonomii. […. przyp. Woolsworth] Razem ze studentami łazili po polach, rozkopywali ziemie pod lasem szukając jakichś garnków. Na moje to głupota. Zamiast wziąć się za robotę, łażą bez celu wpatrzeni w ziemie, jak wróble. Ale nie moja to sprawa. Tak czy inaczej, z miesiąc może tu pobyli, od maja. Na początku czerwca profesor odesłał studentów i został sam z małżonką. Teraz we dwoje łazili całymi dniami po polach i nagle bez słowa wyjechali. Panu Malcolmowi za pobyt zapłacili, owszem, ale tak bez słowa, bez pożegnania wyjechać? Zdziwiliśmy się, no ale widocznie w mieście takie zwyczaje panują.

– Dziwna sprawa, tak se teraz myślę. Ta zaraza, co nam inwentarz wybija, zaczęła się niedługo po tym, jak doktor z doktorową wyjechali bez słowa. Może wykopali z ziemi jakieś świństwo, co się po okolicy rozlazło? Nie wiem.

W trakcie naszej rozmowy Pete cały czas zanosił się mokrym kaszlem, momentami nawet wydawał się dusić. W międzyczasie, nie wiadomo skąd, wyciągnął też butelkę alkoholu, z której co jakiś czas pociągał. Etykieta nosiła dokładnie te same znaki, co butelki w domu pastora. Nie ciągnęliśmy dalej tej dyskusji i podziękowawszy za poświęcony czas, udaliśmy się na spoczynek.

Gospodarz wskazał nam nasze pokoje. W naszym [dzieliłem go bowiem z siostrą Felicją na jej wyraźne życzenie] siostra Felicja dojrzała wystający spomiędzy desek podłogi malutki kawałek papieru. Chwyciwszy go okazało się, że to w istocie pozostawiona tutaj notatka.

Jej treść dotyczyła czegoś, co autor nazwał Przystanią Cade’a. Z notatki wynikało, że na terenie, który obecne zajmuję Blackwater Creek mieściła się kiedyś osada kwakrów. Od ich przywódcy – Ezekiela Cade’a – nosiła taką, a nie inną nazwę. Notatkę zagubił w trakcie szybkiego pakowania najwyraźniej nocujący tutaj profesor archeologii, o którym wspomniał Pete.

Reszta notatki opisuje historię Przystani Cade’a od jej założenia i współpracy z okolicznym plemieniem Sikujuków, aż po rozpad wspólnoty i odejście ich przywódcy, a następnie powrót Cade’a i wymordowanie całej wspólnoty kwakrów.

 

*

 

Wydaje mi się, że tamtej nocy nie zmrużyłem oka. Bzyczenie owadów, wycie psów, tupot małych nóżek nie były czymś, do czego przywykłem. We wpadającym przez okno świetle księżyca widziałem dodatkowo, jak przy suficie rozpaczliwie trzepocze skrzydłami jakaś obrzydliwa, wielka ćma i na samą myśl, że może mnie dotknąć przechodził mnie dreszcz.

Prześcieradło i pościel, które mi wręczono, były w takim stanie, że zamiast z nich skorzystać, spałem w garniturze, aby z samego rana jak najszybciej opuścić ten dom, a potem tę wieś.

Nie mogąc zasnąć jeszcze raz przeanalizowałem zdobyte informację. Nie miałem wątpliwości, że Carmody i pastor Sproustone byli tutaj kluczowymi postaciami.

Na podstawie zgromadzonych przesłanek sytuacja wyglądała następująco: Carmody poza tym, że jak wszyscy wokół uprawiał kukurydzę, zajmował się także nielegalną produkcją alkoholu. Na takim zadupiu, w tak małej społeczności, taka działalność nie mogła pozostać niezauważona. Najwidoczniej pastor Sproustone wszedł w układ z Carmodym i za bimber i alkohol zdecydował się przymknąć oko na nielegalną działalność. Układ sprawdzał się do pewnego czasu. Czy pastor zażądał większych łapówek, czy też zapragnął mieć udział w interesie – nie wiem. Faktem jest jednak, że skoro pastor napuszcza nas teraz na Carmody’ego to układ ostatecznie się rozpadł.

Sprawa zaginięcia wdowy oraz nagłego wyjazdu małżeństwa naukowców była oczywiście kwestią drugorzędną. Jeśli jednak wdowa Hawking, znana powszechnie ze swojego stosunku do alkoholu, zaczęła rozpowiadać o nielegalnej działalności Carmody’ego, na przykład w listach do zakonu siostry Felicji, Carmody miałby powód, aby ukrócić wojowniczą wdowę. Podobnie sprawa mogła wyglądać z parą archeologów. Być może w trakcie wykopalisk i spacerów po polach natrafili na jakieś dowody obciążające Carmody’ego, więc musieli zniknąć.

Jak na tak małą osadę było tutaj zdecydowanie za dużo niewyjaśnionych spraw i podłości. Czego jednak mogłem się spodziewać po mieszkańcach prowincji?

 

*

 

Z letargu wybudziło mnie szarpnięcie za ramię. Gdy otworzyłem oczy, ujrzałem stojącą nade mną zakonnicę. Był środek nocy.

– Panie Ebenezerze, proszę wstawać, coś się dzieje.

W tym samym momencie usłyszałem, jak coś z impetem uderza o okno, a następnie rozbryzguje się z nieprzyjemnym mlaśnięciem. Trzymając kurczowo neseser rozejrzałem się po pomieszczeniu. Drzwi do pokoju otworzyły się nagle. W spływającym do środka prostokącie światła ujrzałem masywną sylwetkę Piąchy. Trzymał broń.

– Siostra tu zostanie. Panie Ebenezerze ma pan broń? – spytał ospale.

Pokiwałem głową.

– Proszę za mną.

Wręczyłem siostrze neseser [zamykany jest na szyfr znany tylko mi] i ruszyłem za Piąchą. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę z niesamowitego harmidru, jaki nas otaczał. Powietrze przeszywało wwiercające się w głowę bzyczenie, buczenie, cykanie. Wszystko to tworzyło przyprawiającą o ból głowy kakofonie owadziego instrumentarium. Hałas był tak głośny, że aby się zrozumieć musieliśmy do siebie krzyczeć.

Gdy zbiegliśmy po schodach, ujrzeliśmy państwa Jarway’ów. Malcolm stał w oknie ze strzelbą w dłoni.

– Pani Edith, proszę pójść na górę do siostry Felicji, tam będzie pani bezpieczna – głos Piąchy nie zdradzał żadnych emocji.

Kobieta, wyraźnie wystraszona, spojrzała pytająco na męża, który pokiwał głową i chwilę później staruszka zniknęła na piętrze.

– Co tu się dzieje do cholery?! – wrzeszczałem starając się przebić przez narastający hałas.

– Sami zobaczcie! – usłyszałem krzyk gospodarza, który ręka wskazał, abyśmy podeszli do okna.

Cały czas słyszeliśmy jak owady uderzają o szyby, jak rozbijają się o ściany domu. Było to o tyle przerażające, że przecież na co dzień nie słyszymy, gdy trzmiel uderza o ścianę budynku! Gdy tylko wyjrzeliśmy przez okno, w słabym świetle schowanego za chmurami księżyca ujrzeliśmy tysiące latających owadów, które w amoku zderzały się ze sobą, lub rozbijały się na ścianach budynków gospodarczych. Co jakiś czas jakaś olbrzymia mucha lub komar uderzały w któreś z okien, zostawiając na szybie krwawy, cuchnący ślad. Nieustannie trzepoczące, czarne skrzydła biły o ściany domu jakby próbowały się wwiercić do środka.

Ziemia na placu przed domem falowała. Tysiące szarych, spasionych szczurów, piszcząc i sycząc, biegało w amoku po podwórzu, wchodziło w rynny, wspinało się po ścianach. Poza nimi po podwórku biegały w dzikim szale też świnie, zające, lisy; wszystko, co tylko zamieszkiwało okoliczne pola i lasy. Z przerażeniem w oczach obserwowałem, jak należące do Jarway’a krowy pędząc na oślep uderzają o nasz samochód.

Piekielnej kakofonii, która niemal pozbawiła nas zmysłów towarzyszył także okropny, gryzący fetor. Zupełnie tak, jakby gdzieś obok nas wybiły nagle wszystkie szamba świata. Zasłoniwszy twarze, w niemym przerażeniu spoglądaliśmy, jak robactwo i szkodniki kierują się w naszą stronę.

Nagle naszym oczom ukazała się sylwetka biegnącego mężczyzny. Machając rozpaczliwie rękoma starał się bezskutecznie odgonić siadające na nim robactwo.

– To przecież Pete! – usłyszeliśmy krzyk gospodarza. – Musimy mu pomóc!

Nie czekając na naszą odpowiedź gospodarz podbiegł do drzwi i otworzywszy je, zaczął krzyczeć do Pete’a.

Gdy tylko drzwi się otworzyły, do środka od razu wleciało wirujące wokół domu robactwo. Obrzydliwe, pokryte chitynowym pancerzem, siadało na meblach, na ścianach, na nas! Było tak duże, że wyraźnie widziałem pracujące bezustannie żuwaczki, obrzydliwą, czarną szczecinę na odnóżach. Niemal krzyknąłem z przerażenia gdy ujrzałem, jak przez drzwi wejściowe, po suficie do wnętrza domu wchodzi olbrzymi, czarny pająk. Starając się nie potknąć na którymś z biegających po podłodze szczurów, chwyciłem stojącą niedaleko miotłę i natychmiast zacząłem okładać owadzich intruzów, szczury, wszystko, co tylko było w moim zasięgu. Muchy, świerszcze, biedronki, szarańcza padały pod uderzeniami miotły i bez życia spadały na ziemię.

Nie wiem co w tym czasie robili Piącha i pan Jarway, ale gdy w końcu udało mi się wybić wszystkie insekty, drzwi do domu były zamknięte. W środku, na podłodze leżał Pete. Teraz dokładnie widać było bąble i pęknięcia, którymi pokryta była cała jego skóra. Ze świeżych ran ciekła krew, która mieszała się na podłodze z cuchnąca wydzieliną wypływająca z jego bąbli i czarnym, śmierdzącym osoczem owadów.

Mężczyzna leżał na brzuchu i próbował coś powiedzieć, lecz zamiast słów usłyszeliśmy jedynie rzężenie i charkot. Siostra Felicja, która nagle znalazła się przy nas, zaczęła się po cichu modlić. W ostatniej sekundzie życia Pete wygiął jeszcze głowę w nasza stronę. W jego wytrzeszczonych, podbiegłych czarną substancja oczach, widać było jedynie przerażenie. Chwilę później głowa bezwiednie opadła na ziemię.

– Chcą nas nastraszyć Piącha! – nagle mnie olśniło. – Panie Jarway, poproszę o pana broń. Piącha, idziemy.

Uzbrojeni wyszliśmy na zewnątrz. Na całe szczęście owady już gdzieś poznikały. Szkody, których narobiły były na nasze nieszczęście dosyć poważne. Wyglądało na to, że samochód został uszkodzony na tyle, że bez pomocy mechanika nie uda nam się go odpalić.

– Piącha, wiesz gdzie iść?

– Przez okno widziałem za domem jakiś ruch tuż przed tym, zanim zaczęło się to całe szaleństwo. Myślę, że to dobry kierunek.

Z determinacja pokiwałem głową i puściłem Piąchę przodem, samemu bacznie obserwując okolicę. Za domem stały dwa, sporych rozmiarów drewniane budynki. Wrota do jednego z nich były otwarte, a ze środka dobiegało nas głośne kwiczenie. Gdy podeszliśmy bliżej i zajrzeliśmy tam, oczom naszym ukazał się olbrzymi wieprz, którego skóra pokryta była czarnymi, popękanymi bąblami. Jakby tego było mało, wieprz zajęty był pożeraniem konającej świni, która kwicząc żałośliwie waliła głową o klepisko.

Wieprz, gdy tylko nas zauważył przerwał swój makabryczny posiłek, i umazany krwią popędził w naszą stronę. Piącha w ciągu sekundy wymierzył, wycelował i chwilę później głowa wieprza, z olbrzymi hukiem rozpadła się na setkę drobnych kawałeczków.

– Cholera, w tym przeklętym miejscu chyba wszystko chce nas zabić – wyszeptałem do Piąchy, który zaczął się skradać do drugiego budynku. Gdy byliśmy już przy nim usłyszeliśmy, że w środku ktoś jest. Powoli uchyliliśmy drzwi.

– Liczę do trzech – powiedział Piącha – albo wyjdziecie sami, albo wystrzelam was jak psy.

Cisza. Wyciągnąłem ze spodni zapalniczkę, gotów spalić ten budynek wraz z tymi, którzy się w nim ukrywali. Pełen podziwu patrzyłem na Piąchę, który beznamiętnym głosem zaczął odliczanie.

– Raz.

Nic.

– Dwa.

Cisza.

– Sami tego chcieliście. Trz..

– Nie! Stójcie! – usłyszeliśmy zza nas okrzyk pana Jarway’a, który biegł do nas najszybciej jak mógł. Piącha przestał odliczać, ale broń wciąż miał skierowaną do środka.

– Co czekać?! Na co czekać?! Strzelaj Piącha!

– Panowie! Na Boga! Stójcie! W środku są moi pracownicy. Mieszkają tu. W całym tym chaosie zapomniałem wam o tym powiedzieć. Chłopcy, nic wam nie jest?

Chwilę potem ze środka wyszło trzech czarnoskórych mężczyzn, którzy byli wyraźnie przestraszeni. Jeden z nich był ponadto ciężko ranny.

Gdy ponownie znaleźliśmy się w domu pana Jarway’a czarnoskórzy mężczyźni starali się zrelacjonować nam wydarzenia dzisiejszej nocy. Trzeba przyznać, że relacja ich była bardzo chaotyczna i pełno było w niej zwrotów typu: diabelska plaga, demon etc. Oczywiście nie zdołali rozproszyć tym mojej uwagi [Czego nie mogę powiedzieć o towarzyszącej nam siostrze Felicji, która natychmiast podłapała ów religijny ton.].

Wysłuchawszy tego, co mieli do powiedzenia, nakazałem Piąsze aresztować ich pod zarzutem czynnej napaści na urzędnika państwowego i policjanta na służbie oraz za zniszczenie mienia państwowego i włóczęgostwo.

Wszyscy zgromadzeni poza Piąchą spojrzeli na mnie zdezorientowani.

– Proszę państwa, chyba nie wierzą państwo w ten biblijno-katastroficzny bełkot? Przecież to oczywiste, że Carmody wynajął tych tutaj, aby nastraszyli nas i zmusili do odwrotu. Wypłoszyli bydło z obory, wypuścili złapane wcześniej zwierzęta, obsmarowali czymś dom i już. Całe robactwo i zwierzęta z okolicy zleciały się tutaj. Całe to inferno zostało z premedytacją zaaranżowane! Jednak to za mało – spojrzałem gniewnie na stojących w pomieszczeniu czarnych. – Nie tak łatwo jest zatrzymać Ebenezera Woolswortha, zapamiętajcie to sobie.

 

*

 

Następnego dnia, korzystając z pomocy pana Jarway’a, który zawiózł nas na główny plac we wsi, postanowiliśmy złożyć wizytę Carmody’emu. Zanim jednak tam dotarliśmy, siostra Felicja, jakimś sobie tylko znanym sposobem zdołała nakłonić mnie i Piąchę, abyśmy rozejrzeli się po domu wdowy. W środku Piącha natrafił na ślady sugerujące, że wdowę wyprowadzono z domu siłą, co tylko potwierdzało moją teorię.

Gdy wyszliśmy na zewnątrz, na ulicy przed domem zgromadził się już spory tłum okolicznych próżniaków, wśród których znajdował się także pastor Sproustone.

– Witam pana urzędnika. Jak minęła noc, spał pan dobrze? – zapytał uśmiechając się przymilnie. – Coś nowego panowie znaleźliście?

Odniosłem wrażenie, że pastor był bardzo zdenerwowany.

– Nic ciekawego. Rozumie pan jednak, że musieliśmy tutaj zajrzeć. Tego wymaga rzetelność zawodowa, czyż nie?

– Ach, jak najbardziej, oczywiście, nie ma problemu. Proszę mi powiedzieć – nachylił się w moją stronę i ponownie poczułem smród zgniłych owoców. – Czy rozważył pan moją wczorajszą propozycję?

– Pastor wybaczy, ale nie przyjechałem tutaj dokonywać linczu. Jeśli okaże się, że pan Carmody rzeczywiście winien jest ciążących na nim zarzutów i będzie się stawiał, wtedy poproszę pana o pomoc. Czy to jasne?

Pastor momentalnie wyprostował się a na jego twarzy wykwitł grymas niezadowolenia. Wiedziałem, że decyzja ta była wyjątkowo nie po jego myśli. Prawdę mówiąc, nie ufałem mu ani trochę i nawet nie zamierzałem go o niczym informować.

– Ma się rozumieć, oczywiście – odparł starając się maskować niezadowolenie. – Proszę robić swoje a ja idę przygotować się do nabożeństwa. Zaczyna się o jedenastej. Nie wyobrażam sobie, żeby państwa na nim zabrakło!

Po czym porozmawiał z tłumem, który natychmiast się rozproszył, samemu chwiejnym krokiem ruszył w stronę świątyni.

My natomiast udaliśmy się do pana Hectora Winney’a, mężczyzny, który zgłosił zaginięcie wdowy Hawking. Teraz gdy moje przypuszczenia dotyczące zniknięcia staruszki zaczęły się potwierdzać, musieliśmy znaleźć jak najwięcej dowodów obciążających Carmody’ego.

Hector Whinney był mężczyzną około sześćdziesiątki, schludnie ubranym właścicielem lokalnego sklepu. Początkowo nie chciał z nami mówić, jakby czegoś się obawiał jednak perswazja Piąchy sprawiła, że w końcu odpowiedział nam na interesujące nas kwestie. Z jego zeznań wynikało, że Sproustone nie szukał wdowy zbyt wytrwale i nawet pomimo jego licznych próśb poszukiwania wdowy nie nabrały tempa. Dodatkowo jego zdaniem małżeństwo archeologów nie opuściło Blackwater Creek, lecz zaginęło. Whinney zeznał, że prof. Roads (ów wspomniany przez Pete’a archeolog), na krótko przed zaginięciem kupił u niego sporo dynamitu a następnej nocy, od strony okolicznych wzgórz, gdzie wg. Sikujuków żył diabeł, słychać było potężną eksplozję.

Podziękowaliśmy panu Whinney’owi za poświęcony czas i korzystając z jego gościnności wyruszyliśmy pożyczonym samochodem na spotkanie z Jamesem Carmodym.

Było kilka minut po dziewiątej, gdy wyruszyliśmy w drogę. Opuściwszy wieś skręciliśmy w drogę, która zaprowadzić nas miała do farmy Carmody’ego. Postanowiliśmy jechać skrótem, przez las.

Tuż przed nim naszą uwagę przykuły trzy kopce usypane na skraju lasu. Sądząc, że być może tam zakopano ciała wdowy i małżeństwa archeologów postanowiliśmy się im przyjrzeć, jednak poza garnkami, o których wspominał Pete nie znaleźliśmy niczego ciekawego.

Droga stopniowo stawała się coraz gorsza. Wiła się wzdłuż szerokiego, wyschniętego teraz koryta rzeki, na którego dnie zalegała warstwa gęstego, okropnie cuchnącego mułu. Skakaliśmy po wertepach, starając się za wszelką cenę nie rozbić sobie głów. W końcu minęliśmy drewniany, wiekowy mostek i wjechaliśmy do lasu.

Po obu stronach drogi rosły stare, rachityczne drzewa, których gałęzie splatały się wysoko nad drogą, tworząc coś na kształt tunelu. Powykręcane i łyse, szorowały o karoserię chevroleta, pukały w szyby, niczym zakrzywione pazury czarownic. Co bardzo mnie wówczas zdziwiło, niektóre z drzew były nienaturalnie wielkie, jakby kipiały od buzujących w nich soków, podczas gdy inne zdawały się łamać pod najlżejszym powiewem wiatru. Momentalnie zrobiło się ciemno. Wydawało się, że promienie słońca omijają celowo to miejsce. Co dziwne, odkąd znaleźliśmy się w lesie ani razu nie usłyszeliśmy śpiewu ptaków, nie zobaczyliśmy nawet przelatującej muchy. A przecież poprzedniej nocy widzieliśmy niemal wszystkie zamieszkujące ten teren zwierząt.

W pewnym momencie gałęzie drzew zaczęły wchodzić na drogę. Grube, czarne korzenie wystawały z ziemi do tego stopnia, że poruszaliśmy się w iście żółwim tempie.

– Nie da rady, dalej nie pojedziemy – zawyrokował Piącha.

I nagle, w tym samym momencie wiszące nad nami gałęzie zaczęły, jedna po drugiej spadać na nasz samochód. Mało tego, z boku i spod samochodu zaczęły wypełzać korzenie i gałęzie, które zdawały się oplatać nasz samochód, jakby chciały na uwięzić! Targane jakąś nieznaną siłą waliły spazmatycznie o dach samochodu, okręcały się wokół opon. Jedna z nich przebiła się nawet przez szybę. Siedząca za nami siostra Felicja krzyknęła wystraszona, po czym wyciągnąwszy różaniec zaczęła się żarliwie modlić. [bardzo pomogło… przyp. Woolsworth]

– Do jasnej cholery! – ściskający kierownicę Piącha przyglądał się z niedowierzaniem jak czarne, oblepione smolistą substancja gałęzie wpełzają pod maskę samochodu.

– I choćbym szła ciemną doliną zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną – usłyszałem z tyłu rozgorączkowany szept zakonnicy.

– Przeklęci wieśniacy! – wycedziłem przez zęby i wyjąwszy zapalniczkę wyszedłem na zewnątrz. Lawirując pomiędzy wijącymi się korzeniami udało mi się wziąć z naczepy kawał płótna i owinąwszy je wokół trzonka łopaty, zrobiłem coś na kształt pochodni, którą zacząłem przykładać do otaczających mnie gałęzi. Z ulgą stwierdziłem, że przy kontakcie z ogniem gałęzie zaczynają się cofać. Widząc, że to działa, zawołałem Piąchę, aby zaczął robić to samo i wkrótce samochód był oswobodzony.

– Piącha – wysapałem próbując złapać oddech. Byłem zmęczony, niewyspany i wściekły, że muszę marnować swój cenny czas na tym przeklętym odludziu. – Nie pozwolę na to, aby banda wiejskich fiutów tak sobie ze mną pogrywała! Jeden z drugim myślą, że takimi tandetnym sztuczkami zdołają nas powstrzymać? Ja im pokaże, już oni się przekonają. Pójdą siedzieć! Każdy jeden. Skończyło się! Dość już byłem uprzejmy dla tych próżniaków. Plan jest taki – nachyliłem się do niego – wracamy do wsi, idziemy na mszę, po mszy zatrzymujemy klechę. Skuwasz mu ryj, skuwasz mu ręce, skuwasz cokolwiek, na co tylko będziesz miał ochotę. Potem jedziemy do Carmody’ego. Tam musimy być ostrożni. Jeśli ten kutas rzeczywiście handluje bimbrem, to może mieć ludzi i może być uzbrojony. Dlatego spróbujemy podejść go sposobem, rozumiesz? A jak się nie uda to cóż, liczę, że odstrzelisz temu skurwysynowi łeb. Wszystko jasne?

– Jasne, panie Woolsworth – odpowiedział spokojnie a na jego pulchnej, dziecinnej twarzy rozpromienił się anielski uśmiech.

 

*

 

Na nabożeństwo zdążyliśmy niemal w ostatniej chwili. Prosty, drewniany kościółek składał się z dwóch naw, które łącznie mogły pomieścić około pięćdziesięciu osób. Na końcu nawy głównej stał ołtarz, a obok niego, na podwyższeniu, drewniana ambona ozdobiona kolorowymi szarfami i kwiatami. Gdy tylko weszliśmy do środka siostra Felicja udała się przed jeden z bocznych ołtarzy a ja razem z Piąchą stanęliśmy przy wejściu, obserwując co dzieje się w środku.

Ludzi w środku był raptem tuzin. Wszyscy oni, na tyle o ile dobrze widziałem, sprawiali wrażenie osłabionych, chorych. Gdy stali, bujali się na boki, jakby starali się utrzymać równowagę. Monotonny śpiew przerywany był co chwila kolejnymi napadami mokrego kaszlu, które jednak pastorowi w ogóle nie przeszkadzały, jakby w ogóle ich nie dostrzegał. Gdy w końcu śpiewy ucichły pastor wstał z krzesła i spojrzał w naszym kierunku.

Pastor Sproustone miał na sobie starą, zabrudzoną sutannę, na którą zarzucił niegdyś biały pektorał. Na wiszącej niedbale stule z daleka widziałem czarne plamy i zacieki, jakby coś się na nią wylało. Założony krzywo czarny biret prawie spadał mu na twarz. Był zalany w trupa.

Od dzisiejszego ranka, gdy spotkaliśmy się przed domem wdowy Hawking, stan ojca Sproustone wyraźnie się pogorszył. Pastor cały się trząsł. Idąc na ambonę chwiał się tak bardzo, że myślałem, że zaraz się przewróci. Pomimo tego wierni w ogóle nie reagowali.

Gdy stanął na ambonie, powiódł wzrokiem po zgromadzonych wiernych. Wpadające przez kolorowe szyby promienie słońca oblewały jego twarz świetlistą aureolą.

– Kim są owce bez swego pana? – zaczął – Czym jest ziemia bez gospodarza? Czym jesteśmy my, pozostawieni sami sobie? Niczym! – powiadam – niczym! Prochem, cieniem, ziarnem rzuconym na skały! – głos pastora dudnił w kościele jak uderzenia pioruna. Był silny i pewny jak uderzenia dzwonu. Zupełnie nie pasował do chuderlawego, zapijaczonego mężczyzny, którym przecież był. – Tak, jak owca potrzebuje pasterza, ziemia gospodarza a ziarno ręki, która umieści je w żyznej glebie, tak i my – słabi i krusi – potrzebujemy pomocy. Nawet jeśli nie zdajemy sobie z tego sprawy, jak niektórzy nasi bracia i siostry.

Po kościele przeszedł cichy szmer aprobaty. Pastor zrobił przerwę, aby dokładnie przyjrzeć się zgromadzonym. Gdy doszedł wzrokiem do nas po jego twarz rozpełzł złowieszczy uśmiech zadowolenia.

– Nie podoba mi się to. Ściągamy go teraz?

– Pssst, poczekaj. Nie chce robić scen przy ludziach, jeszcze gotowi się na nas rzucić.

– I usłyszałem bicie Jej serca! – kontynuował pastor. – Bicie serca, które szło w parze z moim. Poczułem na twarzy ciepły oddech. Oddech, który współgrał z moim tak, jak Oblubienica uzupełnia swojego Oblubieńca. Zobaczyłem blask spływający z jej oczu. Blask, w którym niczym w bursztynie zatopione są całe galaktyki gwiazd. Światy i przestrzenie, w których przeznaczone jest nam wysławiać Jej imię chwalebnymi psalmami. Tam jest nasze miejsce! – pastor wyrzucił ręce w górę a zebrani w kościele wierni zaczęli gorączkowo klaskać. – Tak, siostry i bracia! Tam, nie tutaj jest nasze miejsce! Pamiętacie zapewne przypowieść o pannach roztropnych i nieroztropnych? Musimy być cierpliwi. Musimy być wierni. Musimy zaufać Wielkiej Matce. Czy wy też czujecie bicie jej serca? Czy czujecie jej oddech? Czy toniecie w świetlistym blasku jej oczu? – pastor niemal krzyczał, porywając swoim głosem kolejnych wiernych, którzy jeden po drugim zaczęli wstawać.– Nasza Matka dała nam tę ziemię. Ofiarowała nam ją, aby nas żywiła, aby dała nam schronienie. W każdej grudzie ziemi, w każdej kropli deszczu przemawia do nas swoim matczynym głosem.

Pastor zszedł z ambony i stanął pomiędzy wiernymi. Niektórzy z nich podchodzili bliżej niego i zasiadali u jego stóp.

– Ta ziemia, to wszystko, co mamy. Ale nie trzeba nam więcej! Tak jak niemowlę nie widzi świata poza swoją matką, jak kochanek nie widz nic więcej poza wybranką swego serca, tak my patrzmy na Wielką Matkę. Nasze spełnienie! Nasze odkupienie! Naszą rozkosz! – kolejnych kilka osób wstało z ławek i zaczęło kołysać się jak w transie. – Jeśli usłyszeliśmy jej głos, to znaczy, że pragnie nas przy sobie! Jesteśmy tu, bo nas wezwała! – pastor zawiesił głos i spojrzał w naszą stronę.

Poczułem jak po moim kręgosłupie zaczynają spływać krople zimnego potu. Całe to nabożeństwo nie miało nic wspólnego z jakakolwiek znaną mi religią. Sekciarski bełkot o wielkiej matce wywoływał we mnie niepokój. Stojący obok Piącha patrzył przed siebie jakby nieobecny duchem.

Tymczasem pastor opuścił krąg adorujących go wiernych i zaczął iść w naszą stronę. Zanim podszedł, zobaczyłem jeszcze siostrę Felicje, które wybiegała z kościoła ze łzami w oczach

– Panie Woolsworth – pastor stał przede mną, przyglądając mi się uważnie. Zobaczyłem teraz, że jego twarz pokryta jest siateczką, drobnych, pulsujących czarną krwią żyłek. Rozszerzone, czarne źrenice zajmowały niemal całą powierzchnię oczu. – Pan jest dobrym człowiekiem, nasza Wielka Matka nie pozwala na to, aby odwiedzali nas krzywdziciele. Gdyby nie nasza Matka, to ani pan, ani pana towarzysze nie postawiliby tu nogi. Spłonęliby, rażeni jej gniewem! – wykrzyczał mi prosto w twarz ciężko dysząc. – Pan, tak jak pański dziadek Zachariasz znaleźliście drogę do Wielkiej Matki. To wielki dar. – Pastor przyjrzał mi się uważnie, po czym powoli wrócił do swoich wiernych.

Kobiety i mężczyźni, dorośli i dzieci siedzieli wokół niego na ziemi. Pastor, uśmiechając się w religijnym uniesieniu, gładził ich łagodnie po głowach, przytulał do siebie. Wszyscy mruczeli po cichu słowa modlitwy. Gdy skończyli, pastor opuścił krąg adorujących go wiernych i udał się do zakrystii. Po chwili wyszedł z niej trzymając w dłoni ciężki trybularz. Wierni ustawili się przed prezbiterium. Wytęsknionym, głodnym wzrokiem patrzyli na swojego pasterza, który stanął za amboną.

Ciężkie, duszące kadzidło w zdumiewająco szybkim tempie wypełniło kościół kłębami gęstego, szarego dymu. Wraz z nim w powietrzu rozlał się smród zgniłych owoców. Dym musiał mieć jakieś właściwości psychoaktywne, bo przez chwilę wydało mi się, że z jego kłębów dochodził do mnie głos mojej matki. Kusił mnie, zapraszał, żebym do niej dołączył. Obiecywał, że wszystko będzie jak dawniej, jak wtedy, gdy był z nami mój ojciec…

W ostatniej chwili oparłem się halucynacji i spojrzałem na prezbiterium. W kłębach szarego dymu czarne sylwetki parafian ospale kiwały się na boki. Rozglądali się po pomieszczeniu, jakby nie rozpoznawali tego miejsca. Z ich otwartych ust na podłogę ściekały strugi czarnej śliny, które łączyły się ze sobą i spływały w kierunku pastora. Powietrze wypełniło ponure, monotonne zawodzenie.

Za amboną, przesłonięta woalem dymu, rysowała się złowrogo sylwetka pastora. Odłożywszy trybularz, pastor podniósł leżącą przed nim księgę i uniósł ją wysoko nad głowę. W pomieszczeniu nie było mowy o żadnym podmuchu wiatru, a mimo to coś przewracało strony! Widziałem wyraźnie jak stare, żółte stronice podnoszone są przez czyjąś niewidzialną rękę.

Nagle pastor wybuchł szaleńczym śmiechem a z trzymanej nad nim księgi zaczęły wypływać strumienie czarnej, gęstej cieczy. Powoli spływały po jego dłoniach, ramionach. Ciężkie, smoliste krople spadały na biret, na stułę na pektorał. W pewnym momencie zobaczyłem jak pastor odchyla głowę do tyłu i przechyla trzymaną nad sobą księgę. Struga czarnej, obrzydliwej cieczy zaczęła spływać mu do szeroko otwartych ust, zalewała oczy i nos.

Z gardła pastora wydobył się ohydny, ekstatyczny bulgot, na który zgromadzeni wierni poupadali przed nim na twarze.

Pastor, kiwając się jak w transie, stał jeszcze przez moment bulgocząc niezrozumiale, po czym nagle zgiął się w pół, wyrzygując przed siebie strumienie czarnej, cuchnącej cieczy. Wierni, jeden przez drugiego rzucili się w stronę parujących wymiotów i łapczywie zaczęli spijać czarną jak smoła ropę.

Gdy wybiegliśmy na zewnątrz, od siostry Felicji odchodziła właśnie grupa kilkuletnich wyrostków. Zakonnica była wyraźnie roztrzęsiona.

– Jedno z tych dzieci, groziło mi nożem – rozpłakała się. – Co za diabeł opętał to miejsce!? Boże daj mi siłę!

Poczekaliśmy, aż siostra dojdzie do siebie, po czym zgodnie z planem ruszyliśmy do domu pastora w poszukiwaniu jego żony. Liczyliśmy na to, że pod nieobecność męża wyjawi nam, co tu się dzieje. Niestety, półprzytomną wdowę znaleźliśmy leżącą w jej łóżku. Nie było z nią żadnego kontaktu. Pogrążona w malignie powtarzała tylko, że musimy zabić Carmody’ego.

 

*

 

Jadąc w stronę farmy Carmody’ego miałem w głowie tylko to, aby jak najprędzej wyciągnąć od niego potrzebne mi informacje, a następnie, tak szybko, jak tylko się da opuścić Blackwater Creek. Miałem dość tego miejsca, jego atmosfery i mieszkańców. Ponura aura unosząca się nad domami, wrogość i chorowita apatia, staczających się nieuchronnie w obłęd mieszkańców sprawiały, że cały czas tkwiłem w nerwowym napięciu. Homilia obłąkanego pastora i jego wzmianka o moim dziadku na pewno mi nie pomogły. Coś było tutaj bardzo nie tak, coś, co pozostawało na szczęście poza moimi obowiązkami.

Gdy mijaliśmy farmę Jarway’ów przed oczami stanęły mi wydarzenia minionej nocy: morze szczurów, które setkami wdzierały się w każdy możliwy kąt oraz obłąkańczy trzepot skrzydeł uderzających o ściany domu. To wszystko było jedną wielką niedorzecznością, która nie miała prawa się wydarzyć w cywilizowanym świecie.

A jednak miało miejsce, czego sam byłem świadkiem. Wszyscy na tym cholernym odludziu mniej lub bardziej zamieszani byli w sprawę Carmody’ego. W zamian za pieniądze lub alkohol, którym wszyscy śmierdzieli, zgodzili się wziąć udział w tym przedstawieniu. Najpierw starali się przepłoszyć nas przy pomocy zwierząt, później zorganizowali na nas zasadzkę w lesie. Teatralne wystąpienie pastora miało nas ostatecznie zniechęcić, sprawić, abyśmy podkulili ogony i jak najprędzej opuścili to zadupie.

Jak bardzo zepsuta była ta wieś i jej mieszkańcy! Nikczemność i dwulicowość wylewały się z każdego kąta. Sami mieszkańcy Blackwater Creek, dorośli i dzieci, nosili znamiona dziwnej choroby, która nie tylko toczyła ich ciała, ale przede wszystkim pożerała żywcem ich umysły, ich człowieczeństwo. Zabobon, zacofanie i choroby, to wszystko, co tutaj znalazłem wywołało we mnie gniew, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyłem.

Minąwszy farmę Jarway’ów jeszcze przez dziesięć minut jechaliśmy nierówną, polną drogą, aż w końcu dotarliśmy do celu.

Farma Carmody’ego składała się z dużego, centralnego placu. Od niego w stronę posiadłości odchodziła szeroka, wysypana żwirem ścieżka. Poza domem mieszkalnym, wokół placu stały obory, garaże, magazyn i inne pomieszczenia gospodarcze. Z jednego z budynków, najwyraźniej stajni, dochodziło głośne rżenie koni.

Zanim wyszliśmy z samochodu, Piącha nakazał zostać siostrze w środku. Sam upewnił się, że obaj mamy gotową do użycia broń i z ponurą determinacją wyszedł na zewnątrz.

Na farmie, poza nerwowym rżeniem koni, panowała całkowita cisza. Powoli stawiając kroki zaczęliśmy rozglądać się po okolicy. Drewniane, pomalowane czerwoną farbą budynki wyglądały na stosunkowo nowe. Na pewno były w lepszym stanie, niż znajdująca się na końcu żwirowej drogi posiadłość.

– No, jesteście w końcu – usłyszeliśmy za sobą nosowy głos. Chwilę później zza stodoły wyszedł niski, otyły mężczyzna ubrany w brązowy, ewidentnie za mały garnitur. Marynarka, koszula i spodnie opinały się na nim tak bardzo, że szwy chyba tylko cudem jeszcze nie popękały. Mężczyzna zbliżał się do nas powoli, jedząc duże, przegniłe jabłko. Równocześnie dostrzegliśmy, że spomiędzy budynków wyszło, kierując się w naszą stronę, kilku uzbrojonych mężczyzn.

– No, co tak stoicie? Wyście od McBride’a, nie?

– Czy pan James Carmody? – zapytałem spokojnym, opanowanym głosem.

– Gdzie tam! Tatuś zaniemógł i leży w domu. Jakaś choroba dopadła staruszka i leży teraz.

– Czy moglibyśmy się z nim zobaczyć? Przyjechaliśmy do niego z daleka.

– No wiem, wiem, w końcu żeście od McBride’a, nie?

– Pan wybaczy, ale wydaje mi się, że zaszło nieporozumienie – poczułem jak stojący obok mnie Piącha nagle tężej, jakby gotował się, aby strzelić. – Nazywam się Ebenezer Woolsworth i przyjechałem tutaj z Urzędu Skarbowego w Bostonie. Towarzyszy mi detektyw Alcorn. Przyjechaliśmy, aby..

Nie dokończyłem, bo stojący naprzeciwko mnie mężczyzna wybuchnął nagle salwą histerycznego śmiechu. Trząsł się w spazmatycznym napadzie chichotu, który trzymał się go dobrych kilkanaście sekund. Zdezorientowany popatrzyłem na Piąchę, który w milczeniu przyglądał się grubasowi.

– A to dobre! Dobre! I może mi jeszcze powiecie, że w samochodzie macie zakonnice, co?

Mężczyzna ponownie zaczął zanosić się głośnym, dziecięcym chichotem i nagle, w ułamku sekundy przerwał. Spoglądał w naszą stronę zimnym, zabarwionym okrucieństwem wzrokiem.

– Koniec pierdolenia. Pośmialiśmy się wszyscy, to zdrowe. Śmiech to zdrowie. – zrobił pauzę wgryzając się w jabłko. – Jesteście od McBride’a, czy nie?

Poczułem jak kropla potu zaczyna spływać mi po kręgosłupie. Wiedziałem, z ponurą pewnością wiedziałem, że od tej odpowiedzi zależy nasze życie.

– Jasne, że od McBride’a – usłyszałem spokojny głos Piąchy. – Od kogo, kurwa, innego?

– Było tak od razu, ale co się pośmialiśmy, to nasze. Podobacie mi się chłopaki.

Gdy mężczyzna podszedł bliżej, aby uścisnąć nam ręce. Gdy się nachylił wydało mi się, że słyszę przytłumione, ciche bzyczenie. Miał na oko 40 lat i był chorobliwie otyły. Spocone, czarne włosy ściśle przylegały do wielkiej, idealnie okrągłej głowy. Mężczyzna śmierdział potem i niemytym ciałem tak bardzo, że z trudem powstrzymałem odruch wymiotny. Na jednym z policzków miał okropną szramę, która w kilku miejscach zdawała się przebijać polik do wewnątrz. Mężczyzna nic sobie z tego jednak nie robił.

W pucołowatej, nalanej, błyszczącej od potu twarzy tkwiła para drobnych, świńskich oczu. Nos, mały i bulwiasty oraz wąskie, grube usta nadawały jego twarzy wyglądu prosiaka.

– Jestem Damien, a wy? – spytał z dziecięcą ciekawością.

– Jack – odezwał się Piącha.

– Charles – dodałem szybko.

– No dobra chłopaki, chodźmy do domu. Napijemy się, porozmawiamy a w międzyczasie chłopaki przygotują towar, zapraszam.

Posiadłość Carmody’ego, odkąd zajęli się nią synowie Jamesa widocznie podupadła. O ile na zewnątrz jeszcze to jakoś wyglądało, o tyle w środku panowały bród, smród i zepsucie. Powietrze w środku był tak zatęchłe i gryzące, że oddychanie sprawiało niemal fizyczny ból. Smród przepoconych ubrań i nieczystości był przytłaczający. Nad to wszystko wybijał się natomiast okropny, cuchnący odór gnijącego mięsa. W głębi ducha modliłem się, abym nie musiał tu niczego jeść.

Na podłodze walały się brudne ubrania, resztki pożywienia, niedopałki papierosów i puste butelki. Idąc za Damienem kilkukrotnie pod moją nogą przebiegł szczur, a muchy, które ospale przelatywały między nami, były wielkości paznokci.

W lepkim półmroku nieliczne meble i ozdoby przypominały o, być może szczęśliwej, przeszłości tego miejsca.

Starając się ukryć obrzydzenie szedłem w milczeniu za Piąchą, który wydawał się być do takich miejsc całkowicie przyzwyczajony.

W końcu weszliśmy po schodach do salonu. W pomieszczeniu poza stojącym pośrodku drewnianym, chybocącym się stołem i kilkoma krzesłami walały się, jak wszędzie zresztą, sterty śmieci. Przez brudne, znajdujące się naprzeciwko drzwi, duże, zabrudzone okno widać było sięgające po horyzont pola kukurydzy. Nad stołem, na którym czekało już kilka brudnych kieliszków i butelek latały ospale tłuste, czarne muchy.

– No siadajcie, siadajcie, napijemy się.

Damien sięgnął po butelkę. Okazała się pusta, więc z gniewem rzucił nią o ścianę pokoju i wyciągnął kolejną. Gdy polał, przyłożył butelkę do ust i mięsistym, różowym językiem zlizał spływające po niej krople.

– No, to co tam słychać w Bostonie?

Piącha odpowiadał na kolejne zadawane pytania umiejętnie posługując się slangiem oprychów i przemytników. Z podziwem patrzyłem, jak w miarę rozmowy coraz bardziej zaskarbia sobie sympatię Damiena, który w trakcie rozmowy niejednokrotnie zanosił się śmiechem.

Po pewnym czasie do pokoju weszli ludzie Carmody’ego informując nas, że cały przeznaczony dla McBride’a towar zapakowali już na nasz samochód.

– No, interesy z Tobą to sama przyjemność. Możesz być pewien, że nasz szef bardzo sobie ceni współpracę z waszą rodziną.

– A nie pierdol już, Jack – Damien był wyraźnie wstawiony. – Słuchajcie, nie zna się no któryś z was na medycynie? – Powiódł po nas mętnym wzrokiem, po czym wycelował we mnie palcem.

– Ty, Charles, wyglądasz mi na urzędnika. Gdybym cię nie znał, wziąłbym cię nawet za szpicla, psa! Rozumiesz?! – zaczął pociągać nosem kręcąc głową w powietrzu – Ale mniejsza. Słuchajcie, coś mi się zdaje, że z tatkiem ostatnio coraz gorzej. Nie moglibyście rzucić na niego okiem. Na chwilę – podszedł do mnie i złapał mnie za ramiona. – Charles, kurwa, zlituj się i popatrz, tylko popatrz. No miejże serce człowieku.

Spanikowany spojrzałem w kierunku Piąchy i widząc, że nakazuje mi się zgodzić, pokiwałem twierdząco głową.

Wyszliśmy z salonu i idąc długim, ciemnym korytarzem, lawirując między piętrzącymi się odpadkami, stanęliśmy przed znajdującym się na końcu korytarza pokojem. Wisząca za nami pojedyncza żarówka migotała chorobliwie budząc do życia śpiące w zakamarkach cienie. Zza drzwi dochodził do nas intensywny fetor zepsutego mięsa. Gdy spojrzałem pod nogi zobaczyłem wypełzające spod drzwi wielkie, czarne karaluchy. Wszystko mówiło mi, żebym zawracał, ale w momencie, gdy chciałem się odwrócić poczułem na ramieniu ciężką dłoń Damiena.

– No to idziemy, tylko cicho. Tatko pewnie śpi.

Po czym przepchnął się przede mnie i delikatnie otworzył drzwi. Natychmiast uderzył w nas podmuch lepkiego, ciepłego fetoru gnijącego mięsa, a na korytarz ze środka wyleciał niemal tuzin wielkich, czarnych much. Dochodzący ze środka cichy tupot świadczył o tym, że przegoniliśmy z pokoju dotychczasowych gości.

W głębi pokoju stało duże, małżeńskie łoże a wszędzie wokół niego, jak w całym domu, walały się śmieci. Sterta odpadków była tak duża, że przesłaniała mi leżącego na łóżku mężczyznę. Zanim ruszyliśmy za Damienem, ten odwrócił się do nas z przyłożonym do ust palcem. Najciszej jak tylko mogłem wszedłem do środka.

Piącha, który szedł przede mną, gdy tylko spojrzał na łóżko podniósł rękę do ust i natychmiast opuścił pokój. Damien, zupełnie tego nie widząc, stał przy łóżku i nerwowo wykręcając palce, pełnymi dziecinnej czułości oczami patrzył w stronę ojca. Widząc, że się waham, nakazał gestem ręki, abym podszedł bliżej.

Serce waliło mi jak dzwon, głos w głowie kazał uciekać jak najdalej – mimo to podszedłem. Gdy stanąłem obok Damiena i spojrzałem na łóżko tylko cudem nie wrzasnąłem z przerażenia. Bowiem w mdłym świetle, które wpadało przez ciężkie, zaciągnięte zasłony, pośrodku dużego, małżeńskiego łoża, na stercie zawilgoconych, cuchnących moczem i kałem koców leżało gnijące, zielone ciało James Carmody’ego. Napuchnięte gnilnymi gazami członki rozrzucone były w nieładzie. Wielki, pełny trupich waporów brzuch, nabrzmiały niczym bęben, w każdej chwili gotów był wybuchnąć. Z obrzydzeniem patrzyłem na zasuszoną, obciągniętą szarą skórą głowę. Odchylona do tyłu ukazywała szeroko otwarte usta a w nich popękane, czarne zęby. Przez ułamek sekundy wydało mi się, że po ściętych trupim grymasem wargach i wewnątrz ust coś nieustannie się rusza.

– I co, kiedy wyzdrowieje?

Nie wierzyłem w to. Po prostu nie wierzyłem. Stałem obok nieobliczalnego szaleńca, który pytał mnie, kiedy jego martwy, od Bóg wie kiedy, ojciec wyzdrowieje! Poczułem jak słabnę i kręci mi się w głowie. Duszny, grobowy zaduch oblepił mnie niczym jesienna mżawka. Otępiały patrzyłem na tłuste, czarne muchy, które latając ospale nad gnijącym ciałem rysowały w powietrzu geometryczne wzory wiszącego nad tym domem obłędu

– No i jak, kiedy się obudzi – poczułem szturchnięcie.

– Ja, ja, ja – zacząłem się jąkać, czym najwyraźniej rozzłościłem Damiena. Mężczyzna złapał mnie za ramie i siłą wyprowadził na korytarz, zamykając za sobą drzwi.

– Spytałem, kurwa – sapiąc niczym lokomotywa zbliżył do mnie swoją tłustą, mokrą od potu twarz – Kiedy tatko wyzdrowieje!

Gdy byłem z nim niemal twarzą w twarz, ponownie usłyszałem przytłumione bzyczenie. Jak wtedy gdy podawał mi rękę na przywitanie. Przyjrzałem się bliżej jego twarzy i zobaczyłem jak z okropnej, głębokiej szramy na jego poliku zaczynają wypełzać malutkie, czarne muszki.

– Ja nie wiem, nie…nie wiem – gwałtownie wyrwałem się z jego uścisku. – Damien, wydaje mi się, że Twój ojciec… że on nie żyje.

Popatrzył na mnie odębiały, jakby dopiero teraz do niego doszło, że to coś, co gniło na łóżku od dawno nie było już jego ojcem. Jego wargi zaczęły drżeć nerwowo, w drobnych świńskich oczach widziałem, jak powoli dochodzi do niego makabryczna prawda.

Nagle, w ułamku sekundy Damien zgiął się w pół. Widziałem jak jego tłuste plecy unoszą się miarowo, rozpychając od środka poły marynarki. Nagle zaczął chichotać. Cicho, jak dziecko, które dopiero co wywinęło figiel starszemu bratu. Z każdą sekundą jego śmiech robił się coraz bardziej histeryczny, aż w końcu Damien wyprostował się nagle i wybuchnął potwornym, dzikim rechotem. Niczym szaleniec śmiał się w niebogłosy a jego obłąkany śmiech dudnił w wąskim, ciemnym korytarzu budząc do życia drzemiące w domu zła.

– Ha, ha, ha – ryczał w amoku – nie żyje! On mówi, że tatko, nie żyje!

Nagle poczułem jak Piącha łapie mnie za ramię i zaczyna ciągnąć w stronę schodów. Najszybciej jak tylko mogłem, przeskakując nad rozbitymi butelkami, dopadłem do schodów. Zanim zacząłem schodzić spojrzałem jeszcze w stronę końca korytarza, Damiena jednak nie było. Z uchylonych, ziejących mrokiem drzwi dochodziło rozpaczliwe, agonalne jęczenie przeplatające się z wybuchami histerycznego, szaleńczego chichotu.

Gdy po kilkunastu sekundach z powrotem znaleźliśmy się w samochodzie, siostra Felicja poinformowała nas, że byli tu pracujący dla Carmody’ego mężczyźni, którzy załadowali na pakę jakiś ładunek.

– Tak, tak. Dobrze, to dowód w sprawie – odparłem widocznie poddenerwowany, czekając niecierpliwie, aż Piącha odpali samochód. Przed nami, na placu zbierali się powoli ludzie Carmody’ego. Mógłbym przysiąc, że od strony domu wciąż słyszałem Damiena, który histerycznie powtarzał w kółko: Tatko, taaaaatko!

Ruszyliśmy.

Najszybciej jak tylko mogliśmy opuściliśmy farmę Carmody’ego i przeklęte Blackwater Creek.